W rozpatrywanej sprawie skarga kasacyjna oparta została na obydwu podstawach określonych w art. 174 p.p.s.a.
Z zarzutów tych wynika, że istota sporu prawnego w rozpatrywanej sprawie odnosi się do kwestii prawidłowości stanowiska Sądu I instancji, który kontrolując zgodność z prawem decyzji Zarządu Województwa W. w przedmiocie zwrotu części środków finansowych przyznanych w ramach realizacji projektu z budżetu Unii Europejskiej stwierdził, że decyzja ta nie jest zgodna z prawem. Ponownie orzekając w sprawie, co stanowiło konsekwencję uchylenia przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 18 stycznia 2013 r., sygn. akt II GSK 1777/12, pierwotnie wydanego przez WSA w Olsztynie orzeczenia z dnia 21 czerwca 2012 r. i powołując się na zawartą w uzasadnieniu przywołanego judykatu NSA ocenę prawną, zwłaszcza zaś na zawarte w nim wytyczne odnoszące się do potrzeby rozważenia "[...] czy organ przed podjęciem zaskarżonej decyzji w przedmiocie zwrotu części środków na finansowanie powinien wydać decyzję administracyjną w przedmiocie ustalenia i nałożenia korekty finansowej, i w zależności od wyników tej oceny dokona kontroli zaskarżonej decyzji", Sąd I instancji stwierdził, że w rozpatrywanej sprawie, wynikające z korekty finansowej zmniejszenie zakresu finansowania powinno być orzeczone decyzją administracyjną poprzedzającą ewentualne wydanie decyzji o zwrocie tej części środków, która już została wypłacona. W konsekwencji stwierdził, że konieczność wydania decyzji w sprawie nałożenia korekty finansowej powoduje, iż postępowanie powinno być przeprowadzone ponownie z zastosowaniem reguł określonych w k.p.a. (s. 22 - 23 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).
Wobec tego, że zawarte w skardze kasacyjnej zarzuty wprost zmierzały do podważenia zasadności przywołanego stanowiska Sądu I instancji, jako niezgodnego z prawem stwierdzić należy, że istota sporu prawnego w rozpatrywanej sprawie wiąże się z potrzebą rozstrzygnięcia zagadnienia odnoszącego się do prawnego charakteru korekty finansowej, o której mowa w art. 26 ust. 1 pkt 15a ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju, a w tym kontekście prawno procesowego zagadnienia, a mianowicie istnienia/nieistnienia wymogu ustalenia i nałożenia tej korekty finansowej w drodze i w formie decyzji administracyjnej.
Kwestia ta, stanowiąc przedmiot rozbieżności w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, została ostatecznie rozstrzygnięta w uchwale składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 października 2004 r., sygn. akt II GPS 2/14, w której stwierdzono, że ustalenie i nałożenie korekty finansowej, o której mowa w art. 26 ust. 1 pkt 15a ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju, nie wymaga wydania decyzji administracyjnej.
Wobec tego, że moc wiążąca uchwał Naczelnego Sądu Administracyjnego, w tym rzecz jasna przywołanej uchwały powoduje, że wiążą one sądy administracyjne we wszystkich sprawach, w których miałby być stosowany interpretowany przepis - w rozpatrywanej sprawie jest nim art. 26 ust. 1 pkt 15a przywołanej ustawy, na gruncie którego, gdy chodzi o jego wykładnię i zastosowanie, ujawnił się zasadniczy spór prawny - to konieczność uwzględnienia na aktualnym etapie rozpatrywanej sprawy wyrażonego w niej poglądu stanowiła konsekwencję waloru ogólnej mocy wiążącej wymienionej uchwały wynikającej, gdy chodzi o skład Sądu rozpatrujący niniejszą sprawę, z przepisu art. 269 p.p.s.a. Kontrolując prawidłowość ponownie wydanego w rozpatrywanej sprawie przez WSA w Olsztynie rozstrzygnięcia, Naczelny Sąd Administracyjny nie mógł więc pominąć, jako istotnego - wręcz zasadniczego - kryterium jego zgodności z poglądem prawnym Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrażony został w uchwale podjętej w sprawie II GPS 2/14.
W tej mierze, wyjaśnienia również wymaga, że jakkolwiek faktem jest, iż w pierwotnie wydanym w rozpatrywanej sprawie judykacie o sygn. akt II GSK 1777/12, Naczelny Sąd Administracyjny nie wykluczył możliwości orzekania w drodze decyzji w sprawie ustalenia i nałożenia korekty finansowej, co w konsekwencji stanowiło dla Sądu I instancji argument o związaniu tego rodzaju stanowiskiem na podstawie art. 190 p.p.s.a., to jednak podnieść należy, że zgodnie z uchwałą składu siedmiu sędziów NSA z dnia 30 czerwca 2008 r., sygn. akt I FPS 1/08, Naczelny Sąd Administracyjny przy rozpatrywaniu ponownej skargi kasacyjnej obowiązany jest - w związku z art. 269 § 1 p.p.s.a. - odstąpić od zastosowania art. 190 tej ustawy, z uwagi na podjęcie uchwały przez Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów, zawierającej stanowisko dotyczące wykładni prawa odmienne od wyrażonego w poprzednim wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, do którego to stanowiska zastosował się wojewódzki sąd administracyjny (ONSAiWSA 2008/5/75).
Ponownie rozpatrując sprawę ze skargi Gminy G. na decyzję Zarządu Województwa W. w przedmiocie zwrotu części środków finansowych przyznanych na ramach realizacji projektu z budżetu Unii Europejskiej, Sąd I instancji zobowiązany więc będzie uwzględnić pogląd prawny wyrażony w przywołanej powyżej uchwale w sprawie sygn. akt II GPS 2/14.
Wobec powyższego, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 w związku z art. 203 pkt 2 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji wyroku.