Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kisielewicz Sędziowie NSA Jan Bała (spr.) Janusz Zajda Protokolant Anna Fyda-Kawula po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej B. C. - C. E. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 18 kwietnia 2011 r. sygn. akt VI SA/Wa 2001/10 w sprawie ze skarg B. C. - C. E. na decyzje Prezesa Głównego Urzędu Miar z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...] i z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie określenia opłaty za legalizację przyrządów pomiarowych 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od B. C. - C. E. na rzecz Prezesa Głównego Urzędu Miar 120 (słownie: sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2011 r. sygn. akt VI SA/Wa 2001/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargi B. C. na decyzje Prezesa Głównego Urzędu Miar z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] oraz nr [...] z dnia [...] sierpnia 2010 w przedmiocie określenia opłaty za legalizację przyrządów pomiarowych.
Ze stanu faktycznego sprawy przyjętego przez Sąd I instancji wynika, że skarżący złożył wnioski o przeprowadzenie legalizacji ponownej przyrządów pomiarowych - taksometrów elektronicznych wraz z formularzami ustalania wysokości opłaty należnej za wydanie przez organ dowodów legalizacji przyrządów pomiarowych na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 października 2004 r. w sprawie opłat za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy (Dz. U. nr 229, poz. 2309 ze zm.), zwanego dalej: "rozporządzeniem w sprawie opłat".
Decyzjami z dnia [...] kwietnia 2010 r. nr [...] i z dnia [...] maja 2010r. nr [...] Naczelnik Obwodowego Urzędu Miar w Warszawie na podstawie art. 21 § 4 w zw. z § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm.), zwanej dalej: "Ordynacją podatkową", art. 24 ust. 1, ust. 2 pkt 2 i ust. 6, art. 24a ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 11 maja 2001 r. - Prawo o miarach (t.j. Dz. U. z 2004 r., nr 243, poz. 2441 ze zm.), zwanej dalej: "Prawem o miarach" oraz rozporządzenia w sprawie opłat, określił skarżącemu wysokość zobowiązania w opłacie za legalizację przyrządów pomiarowych w kwocie 140 zł i w kwocie 1000 zł oraz wysokość odsetek za zwłokę w związku z nieuiszczeniem przez wnioskodawcę w terminie należnych opłat. W odwołaniach od tych decyzji skarżący podnosił, że za dokonaną zmianę układu taryf w taksometrach Prawo o miarach nie przewiduje pobierania opłat, gdyż nie jest to czynność legalizacji.
Po ponownym rozpatrzeniu spraw w wyniku odwołań skarżącego, Prezes Głównego Urzędu Miar decyzjami z dnia [...] lipca 2010 r. oraz z [...] sierpnia 2010 r. utrzymał w mocy decyzje organu I instancji. W uzasadnieniu podał, że skarżący zobowiązany był na podstawie art. 24a ust. 2 i 3 Prawa o miarach wnieść opłatę za legalizację ponowną taksometrów w zakresie zmiany układu taryf na nowy w wysokości określonej w uwadze nr 1 do pkt 13 lp. IV załącznika do rozporządzenia w sprawie opłat. Stwierdził, że zgodnie z § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 16 czerwca 2003 r. w sprawie wymagań metrologicznych, którym powinny odpowiadać taksometry elektroniczne (Dz. U. nr 108, poz. 1014), zwanego dalej: "rozporządzeniem w sprawie wymagań metrologicznych", taksometr powinien być skonstruowany i wykonany w sposób umożliwiający nałożenie cech zabezpieczających, które uniemożliwią, bez ich naruszenia, dostęp do urządzenia programującego i ingerencję w program taksometru. W związku z tym nie jest możliwa zmiana układu taryf na nowy bez usunięcia cech zabezpieczających. W tej sprawie w celu dokonania zmiany układu taryf na nowe usunięto cechy zabezpieczające, dokonano stosownych sprawdzeń, następnie dokonano wpisów w istniejących świadectwach legalizacji ponownej taksometrów elektronicznych. Odnosząc się do zarzutu niekonstytucyjności nałożonych na skarżącego opłat organ stwierdził, że określenie wysokości tych opłat nastąpiło na podstawie obowiązującego prawa, które organ ma obowiązek stosować.