Opłaty, o których mowa art. 40j ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (tekst jednolity: Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2087 ze zm.), ustala określony w art. 38 ust. 1 tej ustawy organ wyspecjalizowany - w drodze postanowienia.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zofia Borowicz Sędzia NSA Maria Jagielska Sędzia del. WSA Jacek Czaja (spr.) Protokolant Patrycja Czubała po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 maja 2011 r. sygn. akt V SA/Wa 2638/10 w sprawie ze skargi Z. Spółki jawnej [...] na postanowienie Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z dnia [...] września 2010 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niezasadności zarzutów zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 16 maja 2011 r., sygn. akt V SA/Wa 2638/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę Z. Spółka jawna [...] z siedzibą w [...] i uchylił zaskarżone postanowienie Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej (dalej: "Prezes UKE") z dnia [...] września 2010 r., nr [...], a także poprzedzające je postanowienie tego organu z dnia [...] marca 2010 r., nr [...], w którym uznano za niezasadne zarzuty zobowiązanej spółki zgłoszone w postępowaniu egzekucyjnym. Ponadto Sąd zasądził od organu administracji na rzecz skarżącej spółki 100 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Sąd pierwszej instancji wskazał w swoim rozstrzygnięciu na niżej przytoczone ustalenia faktyczne i stanowisko organu administracji. W roku 2008 poddano kontroli produkowany i wprowadzany do obrotu przez skarżącą spółkę wyrób - aparat telefoniczny [...], podlegający obowiązkowej ocenie zgodności z wymaganiami zasadniczymi ujętymi w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1999/5/WE z dnia 9 marca 1999 r. w sprawie urządzeń radiowych i końcowych urządzeń telekomunikacyjnych oraz wzajemnego uznawania ich zgodności (Dz. Urz. UE L 91 z dnia 7 kwietnia 1999 r., str. 10). W wyniku badania przeprowadzonego przez [...] (dalej zwane "CLBT") stwierdzono, że wspomniany wyrób nie spełnia wymagań zasadniczych, co zostało potwierdzone w sprawozdaniach nr [...] i nr [...] z dnia [...] października 2008 r. Po przeprowadzeniu tych badań CLBT wystawiło fakturę VAT na kwotę 6067.64 zł, a należność ta została uregulowana przez UKE. W związku z negatywnym wynikiem badania, UKE - powołując się na art. 40j ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (tekst jednolity: Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2087 ze zm.) - przedstawił skarżącej spółce wezwanie do zapłaty kosztów badania w wysokości 6067.64 zł. Ponieważ skarżąca spółka nie uiściła wspomnianej opłaty, organ skierował do niej upomnienie, zaś w dniu [...] września 2009 r. wystawił tytuł wykonawczy nr [...]. Zobowiązana spółka zgłosiła zarzuty w postępowaniu egzekucyjnym, podnosząc, że wezwanie do zapłaty nie może stanowić podstawy do żądania uiszczenia kwoty wskazanej w wezwaniu, jeżeli skarżąca nie otrzymała w sprawie decyzji albo postanowienia stwierdzającego obowiązek wniesienia opłaty za badanie wyrobu niespełniającego zasadniczych wymagań. Postanowieniem z dnia [...] marca 2010 r. (utrzymanym następnie w mocy postanowieniem z dnia [...] września 2010 r.) Prezes UKE (wierzyciel) uznał te zarzuty za niezasadne. Organ wyjaśnił, że w przypadku stwierdzenia, że wyrób nie spełnia zasadniczych wymagań, opłaty związane z badaniami ponosi osoba, która wyrób wprowadziła do obrotu lub oddała do użytku. Zdaniem organu, przepisy ustawy o systemie oceny zgodności nie uzależniają obciążenia osoby, która wprowadziła do obrotu lub oddała do użytku wyrób niespełniający zasadniczych wymagań, od uprzedniego zakończenia postępowania w sprawie wprowadzenia do obrotu wyrobu niezgodnego z wymaganiami zasadniczymi, a także nie nakładają na organ obowiązku wydania decyzji albo postanowienia w przedmiocie obciążenia kosztami badań podmiotu wprowadzającego do obrotu wyrób niespełniający zasadniczych wymagań.