Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stanisław Gronowski (spr.) Sędzia NSA Joanna Sieńczyło - Chlabicz Sędzia del. WSA Henryka Lewandowska - Kuraszkiewicz Protokolant Magdalena Sagan po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2016 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 16 stycznia 2014 r. sygn. akt VI SA/Wa 1983/13 w sprawie ze skargi "G." Spółki z o.o. w N. (obecnie: "G." Spółki z o.o. w N. w upadłości likwidacyjnej) na postanowienie Ministra Finansów z dnia 24 kwietnia 2013 r. nr . w przedmiocie przedłużenia zezwolenia na prowadzenie salonu gier na automatach 1) uchyla zaskarżony wyrok; 2) oddala skargę; 3) zasądza od "G." Spółki z o.o. w N. w upadłości likwidacyjnej na rzecz Ministra Finansów 280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w W.wyrokiem z dnia 16 stycznia 2014 r. o sygn. akt VI SA/Wa 1983/13, wydanym w sprawie ze skargi "G." Sp. z o.o. w Niepruszewie na postanowienie Ministra Finansów z dnia 24 kwietnia 2013 r. nr . w przedmiocie wszczęcia postępowania w sprawie przedłużenia zezwolenia na prowadzenie salonów gier na automatach, uchylił zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie z dnia 9 listopada 2012 r.
Wyrok zapadł na tle następującego stanu faktycznego sprawy:
Pismem z dnia 10 września 2012 r. G. Sp. z o.o. w N., dalej "spółka", zwróciła się do Ministra Finansów z wnioskiem o przedłużenie zezwolenia nr . z dnia 14 marca 2007 r.
Minister Finansów, działając na podstawie przepisu art. 165a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa odmówił skarżącej wszczęcia postępowania w sprawie z ww. wniosku. W myśl tego przepisu, gdy żądanie, o którym mowa w art. 165, zostało wniesione przez osobę niebędącą stroną lub z jakichkolwiek innych przyczyn postępowanie nie może być wszczęte, organ podatkowy wydaje postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania.
Odmawiając uwzględnienia wniosku skarżącej organ wskazał przepis art. 138 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 ze zm.; dalej "u.g.h."). Stosownie do tego przepisu, zezwolenia, o których mowa w art. 129 ust. 1, tj. udzielone na podstawie poprzedniego stanu prawnego, nie mogą być przedłużane.
W następstwie skargi spółki Wojewódzki Sąd Administracyjny w W., o czym była mowa na wstępie, uchylił wydane w sprawie postanowienia.
Sąd pierwszej instancji powołał się na wyrok z dnia 19 lipca 2012 r. Trybunału Sprawiedliwości wydany w połączonych sprawach C-213/11, C-214/11 i C-217/11 Fortuna i inni. W wyroku tym Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że "Artykuł 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego, ostatnio zmienionej dyrektywą Rady 2006/96/WE z dnia 20 listopada 2006 r., należy interpretować w ten sposób, że przepisy krajowe tego rodzaju jak przepisy ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, które mogą powodować ograniczenie, a nawet stopniowe uniemożliwienie prowadzenia gier na automatach o niskich wygranych poza kasynami i salonami gry, stanowią potencjalnie przepisy techniczne w rozumieniu tego przepisu, w związku z czym ich projekt powinien zostać przekazany Komisji zgodnie z art. 8 ust. 1 akapit pierwszy wskazanej dyrektywy, w wypadku ustalenia, iż przepisy te wprowadzają warunki mogące mieć istotny wpływ na właściwości lub sprzedaż produktów. Dokonanie tego ustalenia należy do sądu krajowego."
Niemniej, jak wskazał Sąd pierwszej instancji, zgodnie z obowiązującą w prawie unijnym zasadą autonomii proceduralnej państw członkowskich, państwa te mają, co do zasady, swobodę w zakresie określania w prawie krajowym sposobu realizacji określonych obowiązków bądź uprawnień wynikających z prawa unijnego. Stwierdzenie Trybunału, że ustalenie technicznego charakteru przepisów ustawy hazardowej należy do sądu krajowego należy zatem odczytywać przez pryzmat specyfiki działania polskich sądów administracyjnych, sprawujących kontrolę działalności administracji publicznej (art. 184 Konstytucji RP). Zważywszy, iż przedmiotem postępowania sądowoadministracyjnego nie jest "sprawa administracyjna", lecz zbadanie zgodności z prawem zaskarżonego aktu lub czynności, ustalenia w kwestiach, na które wskazał Trybunał, powinien poczynić organ. Dlatego organ powinien zbadać, czy przepis art. 138 ust. 1 u.g.h. ma charakter przepisu technicznego, a tym samym czy stanowi podstawę dla odmowy uwzględnienia wniosku spółki.