Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Dariusz Dudra (spr.) Sędziowie NSA Jan Bała del. WSA Inga Gołowska Protokolant Marta Zawadzka po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2014 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej M. - Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 sierpnia 2012 r. sygn. akt V SA/Wa 1101/12 w sprawie ze skargi M. - Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w T. na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych 1. uchyla zaskarżony wyrok; 2. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzające ją decyzje Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z dnia [...] grudnia 2011 r., nr [...], z dnia [...] stycznia 2012 r., nr [...] i z dnia [...] lutego 2012 r., nr [...]; 3. zasądza od Ministra Pracy i Polityki Społecznej na rzecz M. - Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w T. kwotę 1377 (tysiąc trzysta siedemdziesiąt siedem) złotych tytułem kosztów postępowania sądowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z 2 sierpnia 2012 r. oddalił skargę M. Centrum Medycznego Samodzielnego Publicznego Zespołu Opieki Zdrowotnej w T. (zwanego dalej: skarżącym) na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z [...] kwietnia 2012 r. w przedmiocie odmowy wypłaty miesięcznego dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych.
Sąd orzekał w następującym stanie faktycznym i prawnym:
Decyzją z [...] grudnia 2011 r. Prezes Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych odmówił wypłaty dofinansowania za okres od października do grudnia 2011 r.
Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Ministra Pracy i Polityki Społecznej z [...] kwietnia 2012 r. Nr [...]. W jej uzasadnieniu organ odwoławczy stwierdził, że stosownie do art. 26b ust. 7 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r., Nr 127, poz. 721, ze zm., dalej: ustawa o rehabilitacji zawodowej), miesięczne dofinansowanie nie przysługuje do wynagrodzenia pracowników w części finansowanej ze środków publicznych. Minister podkreślił, że skarżący zakład jest jednostką sektora finansów publicznych. Zgodnie zaś z postanowieniami ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 ze zm., dalej: ustawa o świadczeniach), środki finansowe przekazywane przez Narodowy Fundusz Zdrowia samodzielnym publicznym zakładom opieki zdrowotnej w ramach płatności za świadczone przez te placówki usługi są środkami publicznymi. Ponoszone w ramach prowadzonej przez te zakłady koszty, w tym koszty zatrudnienia, finansowane są więc ze środków publicznych. Organ przyznał, że dotychczasowe stanowisko Ministra Pracy i Polityki Społecznej, na które powoływał się skarżący zakład zostało zakwestionowane przez ministerstwo finansów. W ocenie bowiem ministerstwa finansów wypłacane ze środków PFRON miesięczne dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych nie przysługuje między innymi samodzielnym zakładom opieki zdrowotnej, które są jednostkami sektora finansów publicznych finansujących swoją działalność ze środków publicznych.
Sąd pierwszej instancji oddalając skargę stwierdził, że organ prawidłowo zinterpretował i zastosował art. 26b ust. 7 ustawy o rehabilitacji zawodowej. Sąd uznał, że treść tego przepisu jest jasna i wynika z niej jednoznacznie, że dofinansowanie nie przysługuje do wynagrodzenia pracownika w części finansowanej ze środków publicznych. Stwierdził również, że w powołanym przepisie brak jest związku pomiędzy brakiem podstawy do dofinansowania do wynagrodzenia a ukierunkowanym przekazaniem na ten cel pieniędzy ze środków publicznych. Sąd wskazał również, że wobec faktu, iż samodzielne zakłady opieki zdrowotnej są jednostkami sektora finansów publicznych finansujących swą działalność, w tym wynagrodzenia pracowników, w całości ze środków publicznych, bez znaczenia pozostawało, że w art. 26b ust. 7 powołanej ustawy, nie rozróżniono, czy przepis ten dotyczy prefiansowania czy refinansowania, a także nie przesądza, na jakiej podstawie następuje przekazanie środków publicznych na wynagrodzenia. Poza wpływem dla rozstrzygnięcia sprawy Sąd I instancji uznał zmianę stanowiska organu, jakiej ten dokonał w oparciu wyjaśnienia Ministra Finansów zawarte w piśmie poprzedzającym wydanie zaskarżonej decyzji. Sąd przyjął, że organ zobowiązany był do odstąpienia od błędnej interpretacji przepisu w momencie uzyskania świadomości błędu oraz stosowania od tej chwili właściwej wykładni we wszystkich sprawach, w których wydał decyzję na podstawie art. 26b ust. 7 ustawy o rehabilitacji zawodowej. Sąd I instancji uznał także, że nie doszło do naruszeń przez organ przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm. - dalej: k.p.a.).