Rozważania organu, który łączy obowiązek sprzedawcy związany z wydaniem rzeczy kupującemu z czynnościami załadowcy mają charakter czysto teoretyczny, nie znajdujący oparcia w zebranym materiale dowodowym. Przepis art. 43 ust. 1 ustawy Prawo przewozowe stanowi, że jeżeli umowa lub przepis szczególny nie stanowią inaczej, czynności ładunkowe należą odpowiednio do obowiązków nadawcy lub odbiorcy. Zatem pozwala na ukształtowanie stosunku dotyczącego załadunku przede wszystkim w formie umowy, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej, a dopiero następnie ustala się do kogo ten obowiązek należał w świetle przepisów tej ustawy. Natomiast organ przyjął prymat uregulowań ustawowych nad zawartą między skarżącym jako sprzedawcą a "W." W. S. jako kupującym umową sprzedaży drewna nr [...] (k. - 20 - 26 akt adm.). Z protokołu kontroli wynika, że drewno było przewożone pojazdem należącym do W. S. prowadzącego działalność jako "W.". Umowa została zawarta na okres od [...] stycznia 2011 r. do dnia [...] czerwca 2011 r. (§ 1 pkt 1 umowy). Umowa miała być realizowana "partiami", na co wskazuje jej § 9 pkt 1, stanowiący, że w załączniku nr 2 będącym integralną jej częścią, ustala się harmonogram przygotowania i odbioru drewna. Zgodnie z § 4 pkt 1 umowy kupujący dokonywał wywozu drewna własnym staraniem i na własny koszt. Załadunek drewna odbywał się środkami kupującego i na jego koszt. Zatem biorąc pod uwagę zacytowane uregulowania umowy, na kupującego został przerzucony obowiązek zorganizowania i dokonania załadunku drewna oraz zorganizowania transportu.
Sąd I instancji nie podzielił natomiast stanowiska skarżącego, że postępowanie prowadzone było wobec jednostki, która nie jest stroną. Wskazał, iż art. 53 ustawy z 28 września 1991 r. o lasach (Dz.U. z 2011, nr 12, poz.59) stwierdza, że nadleśnictwa samodzielnie rozliczają koszty działalności, a z mocy art. 35 ust. 1 tej ustawy nadleśniczy prowadzi samodzielnie gospodarkę leśną w nadleśnictwie na podstawie planu urządzenia lasu oraz odpowiada za stan lasu. Sąd nie podzielił również stanowiska strony co do naruszenia jej uprawnienia do czynnego udziału w postępowaniu.
Główny Inspektor Transportu Drogowego zaskarżył powyższy wyrok wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:
1. naruszenie przepisów postępowania:
a. art.145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art.7, art. 8, art. 77 § 1, art. 80 i art.107 § 3 k.p.a., które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, polegające na mylnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że organy administracji dopuściły się naruszenia przepisów postępowania, gdyż stan faktyczny sprawy nie został dostatecznie wyjaśniony, oraz, że nie uzasadniły swoich decyzji w sposób prawidłowy, podczas gdy stan faktyczny sprawy został ustalony należycie, a organy administracji w sposób zupełny zgromadziły wszelkie możliwe do przeprowadzenia dowody, które jednoznacznie wskazują na wystąpienie w sprawie przesłanek hipotezy normy prawnej odnoszących się tak do nadawcy, jak i załadowcy ładunku, zawartych w art. 13g ust. lb pkt 2 ustawy o drogach publicznych, i pozwalających na uznanie skarżącej za jeden z tych podmiotów, zaś zaskarżona decyzja odpowiadała prawu, zawierając przy tym uzasadnienie faktyczne i prawne w sposób wyczerpujący wyjaśniający motywy zapadłego rozstrzygnięcia;