Według Naczelnego Sądu Administracyjnego, odpowiedzi na te podstawowe w rozpoznawanej sprawie pytania próżno poszukiwać w wyjaśnieniu faktycznej podstawy decyzji nakładającej karę pieniężną na Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe Nadleśnictwo M. Ten element rozstrzygnięcia kontrolowanego przez Sąd I instancji został bowiem, nie tyle wykazany konkretnymi i jednoznacznymi dowodami oraz okolicznościami sprawy, co zastąpiony apriorycznym założeniem o ziszczeniu się po stronie adresata decyzji przesłanek odpowiedzialności i nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 13g ust.1b pkt 2 ustawy o drogach publicznych. Zbudowane zostało ono w oparciu o analizę przepisów prawa, w tym między innymi przepisów ustawy Kodeks cywilny oraz ustawy Prawo przewozowe, i tworzoną w oparciu o jej rezultat (misterną i wielopiętrową) konstrukcję, która według organów administracji miała uzasadniać tezę o spełnieniu określonych w przywołanym przepisie przesłanek nałożenia na Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe Nadleśnictwo M. kary pieniężnej.
Uwzględniając wszystkie przedstawione powyżej argumenty, słusznie w rozpoznawanej sprawie, Sąd I instancji podważył dopuszczalność oraz zasadność stosowania przez organ administracji publicznej tego rodzaju zabiegu dla kreowania odpowiedzialności i nakładania kary pieniężnej, o której mowa w art. 13g ust.1b pkt 2 ustawy o drogach publicznych.
Tym samym, brak jest jakichkolwiek usprawiedliwionych podstaw, aby uznać, że Sąd I instancji naruszył art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. poprzez niezasadne przypisanie organom administracji naruszenia wskazanych przepisów postępowania, które określają prawne wymogi ustalania faktów. Wbrew stanowisku strony skarżącej kasacyjnie, stan faktyczny rozpatrywanej sprawy daleki był od jednoznaczności jego ustaleń w zakresie odnoszącym się do wykazania istnienia okoliczności oraz dowodów, warunkujących ocenę ziszczenia się przesłanek warunkujących odpowiedzialność i nałożenia kary pieniężnej za naruszenie warunków wykonywania przewozu pojazdem nienormatywnym. Wobec tego, nie ma również podstaw, aby za usprawiedliwiony uznać zarzut naruszenia przepisów art. 13g ust. 1b pkt 2 oraz art. 13g ust. 1 i art. 40c ustawy o drogach publicznych oraz przepisów załącznika do tej ustawy przez odmowę ich zastosowania. W sytuacji bowiem, gdy Sąd I instancji podważył prawidłowość przeprowadzonych w sprawie ustaleń faktycznych, a tym samym faktyczne podstawy wydania kontrolowanej decyzji, to oczywiste jest, że nie mógł jednocześnie w efektywny sposób skontrolować prawidłowości procesu wykładni i stosowania przez organ administracji przepisów prawa materialnego, w oparciu o które, wobec adresata decyzji, ustalone zostały konsekwencje prawne tych wadliwie - według Sądu - ustalonych faktów. Byłoby to bowiem przedwczesne.
Za niezasadny uznać należy również zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. Wbrew stanowisku autora skargi kasacyjnej, uzasadnianie zaskarżonego wyroku zawiera wszystkie jego konieczne elementy, w tym również adresowane do organu administracji wskazania co do dalszego postępowania. Są one jasno, przejrzyście i czytelnie sformułowane, a ich lektura, w kontekście całokształtu argumentów zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie pozostawia żadnych wątpliwości odnośnie do kierunku oraz zakresu, w którym organ administracji powinien przeprowadzić ponowne postępowanie wyjaśniające w rozpoznawanej sprawie.
W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 204 pkt 2 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji wyroku.
-----------------------
13