Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kisielewicz Sędzia NSA Maria Jagielska Sędzia del. WSA Zbigniew Czarnik (spr.) Protokolant Mateusz Rogala po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2015 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej J. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 17 czerwca 2013 r. sygn. akt VI SA/Wa 1205/13 w sprawie ze skargi J. D. na decyzję Głównego Geodety Kraju z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] w przedmiocie pozbawienia uprawnień zawodowych w dziedzinie geodezji i kartografii oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 17 czerwca 2013 r. sygn. VI SA/Wa 1205/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. (dalej: WSA w W. lub Sąd I instancji) oddalił skargę J. D. na decyzję Głównego Geodety Kraju z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] w przedmiocie pozbawienia uprawnień zawodowych w dziedzinie geodezji i kartografii.
Wyrok ten wydano w następującym stanie sprawy:
Decyzją z dnia [...] października 2012 r. nr [...], Główny Geodeta Kraju pozbawił geodetę J. D. uprawnień zawodowych z uwagi na to, że została ona skazana prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w S. z dnia 13 lutego 2008 r. sygn. II K 470/07 za przestępstwo z art. 270 § 2 Kodeksu karnego polegające na wypełnieniu opatrzonego cudzymi podpisami blankietu protokołu przyjęcia przebiegu granic. Podstawę prawną tego rozstrzygnięcia stanowił zaś przepis art. 46 ust. 3 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287, dalej: p.g.k.).
Po rozpatrzeniu wniosku J. D. o ponowne rozpatrzenie sprawy, decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] Główny Geodeta Kraju utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] października 2012 r. Organ stwierdził przy tym, że wbrew stanowisku strony dyspozycja art. 46 ust. 3 p.g.k. obligowała go do wydania kwestionowanego rozstrzygnięcia bez możliwości badania okoliczności innych niż fakt skazania za popełnienie określonego w powołanym przepisie przestępstwa.
W skardze wniesionej do WSA w W. J. D. zarzuciła przede wszystkim naruszenie art. 42 i 46 ust. 2 p.g.k. poprzez ich niewłaściwą interpretację i zastosowanie, a art. 7, 8, 77 § 1, 80 i 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. -Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267, dalej: k.p.a.) poprzez niedostateczne wyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych sprawy i z naruszeniem zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa. W ocenie skarżącej wykładni przepisu art. 46 ust. 3 p.g.k. nie można dokonywać bez uwzględnienia w pierwszej kolejności treści art. 42 tej ustawy. Na organie ciążył obowiązek ustalenia, czy przypisane jej przestępstwo popełnione zostało w związku z wykonywaniem samodzielnych funkcji w dziedzinie geodezji i kartografii, ponieważ zależność taka nie wynikała z wyroku sądu karnego. W jej natomiast ocenie, nie wypełniła dyspozycji art. 42 p.g.k. Wykonywała bowiem jedynie czynności geodezyjne, które nie stanowiły wykonywania samodzielnej funkcji w dziedzinie geodezji i kartografii. Przepis art. 46 ust. 3 p.g.k. ma zaś zastosowanie wyłącznie do osób, o których mowa w art. 42 p.g.k. Podkreśliła również, że skoro poniosła już odpowiedzialność karną za popełnione przestępstwo, to nie powinna ponieść dodatkowej odpowiedzialności za ten sam czyn.
Opisanym na wstępie wyrokiem WSA w W. oddalając skargę uznał, że przy wydawaniu decyzji nie naruszono przepisów prawa procesowego ani materialnego. Prawidłowo ustalony stan faktyczny sprawy znajduje odzwierciedlenie w aktach sprawy, a zasadniczy zarzut dotyczył zaistnienia przesłanki do pociągnięcia skarżącej do odpowiedzialności administracyjnej określonej w art. 46 ust. 3 p.g.k.