Poczynione dotychczas rozważania pozwalają stwierdzić zbędność wystąpienia z pytaniem prejudycjalnym do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, o co wnioskowała strona skarżąca w skardze kasacyjnej. Przyjmuje się bowiem, że między postępowaniem krajowym a prejudycjalnym musi istnieć taki związek, że wydanie orzeczenia prejudycjalnego jest niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy. Innymi słowy, sąd krajowy stosuje w danym postępowaniu konkretną normę prawa unijnego, a jej wykładnia lub stwierdzenie nieważności są niezbędne do wydania rozstrzygnięcia. W rozpoznawanej sprawie taka sytuacja nie miała miejsca, a zatem wniosek o wystąpienie do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z pytaniem prejudycjalnym, nie mógł zostać uwzględniony.
Naczelny Sąd Administracyjny orzekający w rozpoznawanej sprawie postanowił oddalić wniosek z dnia [...] stycznia 2014 r. złożony przez przedstawiciela ustawowego małoletniej córki - [...]. Nie zachodziła bowiem potrzeba podjęcia postępowania, bowiem postępowanie nie zostało w rozpoznawanej sprawie zawieszone. Ponadto, wyrok NSA na który powołuje się przedstawiciel ustawowy, nie stanowi dowodu co do okoliczności przedstawionych we wniosku przez wnioskodawcę. Poza tym podkreślenia wymaga, że Naczelny Sąd Administracyjny nie prowadzi postępowania dowodowego i nie ustala stanu faktycznego, co leży w kompetencji organów ARiMR i co prawidłowo uczyniły organy w rozpoznawanej sprawie.
W tym stanie sprawy Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, jako nie mającą usprawiedliwionych podstaw (art. 184 p.p.s.a.).