Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Edward Kierejczyk, Sędziowie NSA Tadeusz Cysek (spr.), Małgorzata Korycińska, Protokolant Anna Tomaka, po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2006 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Gminy Miejskiej K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 września 2005 r. sygn. akt III SA/Wa 1151/05 w sprawie ze skargi Gminy Miejskiej K. na czynność Ministra Finansów w przedmiocie subwencji z budżetu państwa 1. oddala skargę kasacyjną, 2. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Objętym skargą kasacyjną wyrokiem z dnia 7 września 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Gminy Miejskiej K. na czynność Ministra Finansów z dnia 28 lutego 2005 r. w postaci odmowy podwyższenia części równoważącej subwencji ogólnej na 2005 r.
Uznając skargę za bezzasadną Sąd I instancji podniósł, iż zarzuty strony skarżącej dotyczące zaniżenia przez Ministra Finansów, należnej jej w 2005 r., części równoważącej subwencji ogólnej zostały oparte na stwierdzeniu błędnych danych co do wyliczenia części równoważącej subwencji ogólnej na rok 2004 r. Zgodność z prawem wyliczenia części równoważącej subwencji ogólnej na 2004 r. nie została jednak zakwestionowana.
W tym zakresie, zdaniem Sądu I instancji, przesądzające znaczenie miało wydanie przez Naczelny Sąd Administracyjny wyroku z dnia 27 kwietnia 2005 r. sygn. akt II GSK 33/05 oddalającego skargę kasacyjną na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 grudnia 2004 r. sygn. akt III SA/Wa 1779/04 odrzucającego skargę Gminy K. w sprawie ustalenia wysokości części równoważącej subwencji ogólnej na 2004 r. Wobec wydania tego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, rozstrzygnięcie Ministra Finansów odnośnie ustalenia wysokości części równoważącej subwencji ogólnej na 2004 r. stało się ostateczne i brak jest przesłanek do ponownego ustalenia omawianej należności.
W konsekwencji brak jest również podstaw do stwierdzenia, że kwota części równoważącej subwencji ogólnej na 2004 r., jako jeden ze składników wyliczenia kwoty części równoważącej subwencji ogólnej w 2005 r., była inna niż wynikająca z podjętego przez Ministra Finansów rozstrzygnięcia.
Bezpodstawne byłoby przyjmowanie przy wyliczaniu części równoważącej subwencji ogólnej na 2005 r. kwoty części równoważącej subwencji ogólnej na 2004 r. w wysokości wynikającej tylko z przekonania strony skarżącej, która nie została jej jednak przyznana. Stanowisko Ministra Finansów w zakresie wysokości części równoważącej subwencji ogólnej na 2004 r. było już przedmiotem prawomocnie zakończonego postępowania sądowego i jako takie korzysta z powagi rzeczy osądzonej.
Sąd I instancji zwrócił też uwagę, że Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 27 kwietnia 2005 r. sygn. akt II GSK 33/05 stwierdził brak zaskarżenia przez Gminę K. czynności Ministra Finansów podjętej w trybie art. 33 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 203, poz. 1966 ze zm.), powoływanej dalej jako ustawa o dochodach jednostek samorządu terytorialnego.
W złożonej skardze kasacyjnej Gmina K. zarzuciła wyrokowi Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie:
naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, a w szczególności art. 33 ust. 1 pkt 2 i art. 76 ust.1 i ust. 2 ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego;
oraz naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. art. 1, 3 § 1, 3 § 2 pkt 4, 53 § 2, 106 § 3 i 170 w związku z art. 171 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), powoływanej dalej jako p.p.s.a.