Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Sieńczyło-Chlabicz Sędzia NSA Joanna Kabat-Rembelska Sędzia del. WSA Cezary Kosterna (spr.) Protokolant Tomasz Haintze po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2017 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej O. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 24 lutego 2016 r. sygn. akt VI SA/Wa 2337/15 w sprawie ze skargi O. T. na postanowienie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny na rzeczoznawcę majątkowego oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z 24 lutego 2016 r. sygn. akt VI SA/Wa 2337/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił w całości skargę pani O. T. - rzeczoznawcy majątkowego na postanowienie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] lipca 2015 r., utrzymujące w mocy postanowienie Wojewody Ł.
z dnia [...] grudnia 2014 r. orzekające o uznaniu za nieusprawiedliwiony brak odpowiedzi na wezwanie Wojewody z dnia [...] października 2014 r. oraz ukaraniu biegłego rzeczoznawcy majątkowego za ten brak odpowiedzi karą grzywny w wysokości 50 zł.
Ze stanu faktycznego przyjętego przez Sąd I instancji wynika, że [...] maja 2013 r. O. T. (dalej: skarżąca) sporządziła operat szacunkowy dotyczący wartości nieruchomości położonej w obrębie [...] P.- R. Pismem z dnia [...] października 2014 r. Wojewoda Ł. wezwał skarżącą do zajęcia stanowiska w charakterze biegłego, czy możliwe jest potwierdzenie aktualności operatu szacunkowego z [...] maja 2013 r., ewentualnie do sporządzenia, w terminie [...] dni od dnia doręczenia wezwania nowej opinii w formie operatu szacunkowego. Organ pouczył skarżącą o treści art. 88 k.p.a. Przesyłkę uznano za doręczoną wobec dwukrotnego awizowania i niepodjęcia w terminie. W tej sytuacji Wojewoda Ł. (jako organ I instancji) uznał, że wobec skuteczności doręczenia zastępczego i nieusprawiedliwionego braku odpowiedzi skarżącej należy na skarżącą nałożyć grzywnę w wysokości 50 zł na podstawie art. 88 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 23, dalej: k.p.a.).
Skarżąca wniosła zażalenie na to postanowienie podnosząc, że nakładając grzywnę organ pominął okoliczność, iż skarżąca wystąpiła o wyłączenie jej ze sprawy jako biegłej ze względu na istniejące wątpliwości co do jej bezstronności.
Po rozpatrzeniu zażalenia Minister Infrastruktury i Rozwoju utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie Wojewody Ł. Minister zauważył m.in., że rola biegłego nie kończy się z chwilą złożenia opinii w danej sprawie, ale trwa aż do czasu zweryfikowania tego dowodu przez organ administracyjny i przyjęcia go jako prawidłowy dowód w sprawie. Zgodnie z art. 84 § 2 k.p.a., który odsyła w zakresie regulacji sytuacji prawnej biegłego do przepisów dotyczących świadków, należy przyjąć, że biegły nie może odmówić wydania opinii, a wykonanie tego obowiązku jest zagwarantowane sankcją (art. 88 § 1 k.p.a.). Wyjaśnił, że orzeczenie o zastosowaniu kary grzywny uzależnione jest od łącznego wystąpienia następujących warunków: po pierwsze biegły bezzasadnie odmówił wydania opinii, po drugie prawidłowe było wezwanie przez organ przeprowadzający dowód. Warunkiem wymierzenia kary grzywny jest także pouczenie w wezwaniu o skutkach niezastosowania się do wezwania, w tym skutkach określonych w art. 88 k.p.a.
Minister stwierdził, że wszystkie te warunki zostały dochowane.
W ocenie organu odwoławczego Wojewoda Ł. prawidłowo ukarał biegłą rzeczoznawcę majątkowego karą grzywny w wysokości 50 zł.
W skardze na powyższe postanowienie Ministra Infrastruktury i Rozwoju wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżąca zarzuciła naruszenie art. 88 § 1 k.p.a. w zw. z art. 50 § 1 k.p.a. poprzez błędne ustalenie, jakoby wyjaśnienia biegłego były niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy, a w konsekwencji uznanie, że grzywna została zasadnie orzeczona. Nadto skarżąca zarzuciła rażące naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenie art. 24 § 1 pkt 6 w zw. z art. 84 § 2 k.p.a. oraz art. 176 u o gospodarce nieruchomościami (dalej: u.g.n.) poprzez błędne przyjęcie, że postępowanie, w którym bierze udział skarżąca nie było źródłem wszczętego przeciw niej postępowania dyscyplinarnego; art. 24 § 3 w zw. z art. 8. § 2 k.p.a. oraz art. 176 u.g.n. - przez błędne przyjęcie, że nie zostało uprawdopodobnione, że istnieją okoliczności wzbudzające wątpliwości co do bezstronności skarżącej oraz art. 124 § 2 k.p.a. w związku z art. 7 k.p.a. poprzez brak poczynienia niezbędnych ustaleń w przedmiocie zbadania przesłanek wyłączenia rzeczoznawcy majątkowego.