Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalając skargę M. S. uznał, że postanowienie Prezesa URTiP nie narusza art. 97 § l pkt 4 k.p.a., który stanowi, że organ administracji publicznej zawiesza postępowanie, gdy rozpoznanie sprawy i wydanie decyzji zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. Sąd I instancji przyjął, powołując się na dotychczasowe orzecznictwo NSA, że zagadnieniem wstępnym w rozumieniu art. 97 § l pkt 4 k.p.a. są kwestie (zagadnienia) prawne, które ujawniły się w toku postępowania i dotyczą istotnej przesłanki wydania decyzji, albo z przepisów prawa materialnego wynika wprost konieczność rozstrzygnięcia danej kwestii prawnej.
Obowiązek wyjaśnienia sprawy pod względem faktycznym i prawnym należy do organu administracji publicznej prowadzącego postępowanie. Trzeba zatem przyjąć, że zagadnieniem wstępnym w rozumieniu tego przepisu może być tylko zagadnienie prawne, którego rozstrzygnięcie należy do właściwości innego organu lub sądu i zagadnienie to może być odrębnym przedmiotem postępowania przed takim organem lub sądem. Z przepisu art. 97 § l pkt 4 wynika, że zagadnienie wstępne to kwestia, która nie była jeszcze przedmiotem postępowania przed właściwymi organami, albo postępowanie dotyczące rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego nie zakończyło się jeszcze prawomocnym (ostatecznym) orzeczeniem. Sąd podkreślił, że art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. należy rozpatrywać łącznie z art. 100 § 1, 2 i 3 k.p.a., który przewiduje w razie zawieszenia postępowania z uwagi na prejudykat, obowiązek organu, który zawiesił postępowanie, wystąpienia do właściwego innego organu lub sądu o rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego albo wezwania strony do zrealizowania tego obowiązku w wyznaczonym terminie, a w przypadku określonym a § 2 i § 3 możliwość rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego we własnym zakresie. Organ prowadzący postępowanie nie może skutecznie wezwać ministra do zrealizowania dyspozycji ustawowej do wydania określonego aktu wykonawczego. Nie może wyręczyć go w tym zakresie, wydając na podstawie art. 100 § 2 lub § 3 k.p.a. oczekiwany akt prawny. Wydanie rozporządzenia stanowi akt stanowienia prawa i nie mieści się w pojęciu w pojęciu postępowania przed innym organem lub sądem, o którym mowa w art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. Postępowanie to jest zindywidualizowane, adresowane do strony postępowania albo do innego określonego podmiotu, a ustalenia dokonane w tym postępowaniu rzutują wprost na prawa lub obowiązki strony postępowania administracyjnego.
W skardze kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego M. S. zarzuciła wyrokowi Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik postępowania, polegające na bezzasadnej odmowie uwzględnienia skargi i tym samym odmowie stwierdzenia nieważności zaskarżonych postanowień Prezesa URTiP, podczas gdy obowiązek taki wynikał z art. 145 § l pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, dalej: p.p.s.a.) w związku z art. 156 § l pkt 2 oraz art. 97 § l pkt 4 k.p.a. Wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów procesu.