Wbrew stanowisku prezentowanemu w skardze kasacyjnej w powołanym wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 lipca 2005 r. I OSK 130/05 (LEX nr 190697) nie wskazano na prawo gminy dla ustalania taryf (cen) dla konkretnych przewoźników. Natomiast, z czym należy się całkowicie zgodzić, w świetle tego wyroku art. 8 ust. 1 ustawy o cenach może być podstawą do ustalenia cen za usługi przewozowe transportu zbiorowego obowiązujące na terenie gminy, a zatem nie dla ustalenia taryfy dla konkretnego przewoźnika, jak to błędnie odczytuje ten wyrok skarga kasacyjna.
Bezpodstawny i niezrozumiały jest podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce komunalnej przez błędne zastosowanie i uznanie, że powyższy przepis winien stanowić podstawę prawną zaskarżonej uchwały Rady Miasta T. W pierwszej kolejności należy wskazać, iż przepis ten nie był podstawą dla podjęcia spornej uchwały. Ponadto, wbrew temu co zarzuca skarga kasacyjna, Sąd pierwszej instancji, powołując się na orzecznictwo, wykluczył możliwość, aby przepis art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce komunalnej mógł stanowić podstawę dla podjęcia uchwały o charakterze aktu prawa miejscowego, z czym należy się zgodzić. Zatem, skarga kasacyjna zupełnie błędnie odczytała stanowisko Sądu pierwszej instancji w powyższej kwestii. Ponadto, podzielając stanowisko Sądu pierwszej instancji, ustalenie cen w trybie art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce komunalnej jest aktem kierownictwa wewnętrznego organu gminy, nie zaś aktem prawa miejscowego, na co w szczególności wskazuje art. 4 ust. 2 powołanej ustawy. W myśl tego przepisu uprawnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 2, organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego mogą powierzyć organom wykonawczym tych jednostek. Gdyby uprawnienie, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce komunalnej, realizowałoby się w trybie aktu prawa miejscowego, uprawnienie to nie mogłoby być skutecznie scedowane na organ wykonawczy danej jednostki. Zasadą jest bowiem brak możliwości subdelegacji dla wydania aktu normatywnego. W świetle art. 92 ust.2 Konstytucji RP subdelegacja jest prawnie zakazana.
W tym stanie sprawy skarga kasacyjna podlega oddaleniu art. 184 p.p.s.a.