Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Anna Stec (spr.) Sędzia NSA Cezary Pryca Sędzia del. WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz Protokolant Beata Kołosowska po rozpoznaniu w dniu 25 września 2018 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Komendanta Głównego Policji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 lutego 2016 r. sygn. akt VI SA/Wa 2553/15 w sprawie ze skargi P. K. na postanowienie Komendanta Głównego Policji z dnia [...] sierpnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania w sprawie skreślenia z listy kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Komendanta Głównego Policji na rzecz P. K. 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 9 lutego 2016 r., sygn. akt VI SA/Wa 2553/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi P. K. na postanowienie Komendanta Głównego Policji z dnia [...] sierpnia 2015 r. w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania, w punkcie pierwszym, uchylił zaskarżone postanowienie, w punkcie drugim, zasądził od organu na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania.
Przedstawiając stan sprawy, Sąd I instancji wskazał, że decyzją z dnia [...] czerwca 2015 r. Śląski Komendant Wojewódzki Policji, na podstawie art. 29 ust. 6 pkt 1, ust. 8 i 9 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (tekst jedn. Dz. U. z
2014 r., poz. 1099), a także art. 104 i art. 268a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.; dalej: k.p.a.), skreślił P. K. z listy kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej, stwierdzając przy tym, że decyzja podlega natychmiastowemu wykonaniu.
Powyższa decyzja została doręczona skarżącemu w dniu 9 czerwca 2015 r.
P. K., złożył odwołanie od powyższej decyzji.
Komendant Główny Policji, postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2015 r., na podstawie art. 134 w zw. z art. 127 § 1 i art. 268a k.p.a., stwierdził niedopuszczalność odwołania.
W motywach postanowienia organ podał, że P. K. w dniu 14 maja 2015 r. udzielił adwokatowi J. F. pełnomocnictwa do reprezentowania go w sprawie skreślenia z listy kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej, zatem organ I instancji zobowiązany był doręczyć decyzję z dnia [...] czerwca 2015 r. ustanowionemu w sprawie pełnomocnikowi nie zaś stronie. Organ I instancji dostrzegł swój błąd i w dniu 29 czerwca 2015 r. uwierzytelnioną kserokopię decyzji nadał przesyłką poleconą do pełnomocnika strony, który odebrał ją w dniu 6 lipca 2015 r. Stąd, zdaniem organu, doręczenie decyzji P. K. w dniu 9 czerwca 2015 r. miało wyłącznie wymiar informacyjny. Natomiast skutki prawne związane z doręczeniem tej decyzji rozpoczęły się dopiero z dniem 6 lipca 2015 r., tj. w dacie skutecznego jej doręczenia ustanowionemu przez stronę pełnomocnikowi.
W ocenie Komendanta Głównego Policji, przekazanie decyzji przez stronę jej pełnomocnikowi nie mogło wpływać na skuteczność odwołania, które zostało nadane w dniu 22 czerwca 2015 r., gdyż zostało ono sporządzone i nadane przed dniem wejścia zaskarżonej decyzji do obrotu prawnego, czyli przed rozpoczęciem biegu terminu do wniesienia odwołania od niej.
Skargę na powyższe postanowienie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł P. K.
Sąd I instancji, uzasadniając swoje rozstrzygnięcie w sprawie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej: p.p.s.a.), stwierdził, że - wbrew twierdzeniom KGP - decyzja organu I instancji weszła do obrotu prawnego przed złożeniem odwołania, bowiem skarżący, choć nie miał takiego obowiązku, doręczoną mu decyzję przekazał swemu pełnomocnikowi, który skierował od niej odwołanie w dniu 22 czerwca 2015 r., a więc w terminie. Wprawdzie organ I instancji powinien decyzję tę przesłać wprost pełnomocnikowi skarżącego, czego nie uczynił i co mogłoby pozbawić stronę obrony jej praw, gdyby do przekazania decyzji pełnomocnikowi nie doszło, ale skarżący skierowaną bezpośrednio do niego decyzję doręczył swemu pełnomocnikowi. W takich okolicznościach można przyjąć, że działanie samego skarżącego konwalidowało błąd organu I instancji, który zaniechał przesłania decyzji jego pełnomocnikowi. Jakkolwiek, według WSA, naruszenie art. 40 § 2 k.p.a. niewątpliwie miało miejsce, to nie wywołało ujemnych konsekwencji dla samej strony i nie pozbawiło jej możliwości obrony jej praw, a jedynie z tego punktu widzenia należałoby oceniać to uchybienie organu.