Powołując się na orzecznictwo sądowoadministracyjne, WSA uznał również, że zwolnienie lekarskie od pracy nie stanowi potwierdzenia braku winy zainteresowanego w uchybieniu terminu, jako że nie wyklucza ono możliwości dokonania czynności procesowej przez stronę i nadania pisma przez pocztę osobiście lub przez domownika. Zdaniem WSA, o braku winy pełnomocnika w uchybieniu terminu nie może też świadczyć fakt, że prowadzi on indywidualną kancelarię radcy prawnego i nie zatrudnia pracowników, skoro udzielone mu pełnomocnictwo upoważniało do udzielenia dalszego pełnomocnictwa, a zatem pełnomocnik skarżącej miał możliwość i powinien był upoważnić inną osobę do złożenia odwołania.
Skarżąca złożyła skargę kasacyjną od wyroku WSA, zaskarżając to orzeczenie w całości. Wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy WSA do ponownego rozpoznania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i uchylenie zaskarżonego postanowienia Prezesa NFZ, a także o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Skarżąca zarzuciła wyrokowi WSA naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:
1) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ppsa przez oddalenie skargi mimo naruszenia przez organy administracyjne art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 80 kpa w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, to jest niedokonanie przez organy administracyjne pełnego rozważenia całego zebranego w sprawie materiału dowodowego i brak wyjaśnienia dokładnie stanu faktycznego z uwzględnieniem interesu społecznego i słusznego interesu obywateli, a w konsekwencji uznanie, iż pełnomocnik skarżącej nie uchybił terminowi do wniesienia odwołania bez swojej winy, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, albowiem doprowadziło do wydania zaskarżonego postanowienia o odmowie przywrócenia terminu do złożenia odwołania, pozbawiając tym samym skarżącą prawa do merytorycznego rozpoznania sprawy przez organ II instancji, podczas gdy z okoliczności faktycznych sprawy jednoznacznie wynika, że pełnomocnik skarżącej nie dochował terminu do wniesienia odwołania bez swojej winy, albowiem choroba, jaka dopadła go w przedostatnim możliwym dniu do wniesienia odwołania, uniemożliwiła mu nie tylko sporządzenie i wniesienie odwołania w terminie, ale także wybór i ustanowienie pełnomocnika substytucyjnego, w konsekwencji czego brak wniesienia odwołania w terminie miał charakter niezawiniony;
2) art. 141 § 4 ppsa przez przyjęcie stanu faktycznego ustalonego przez organy administracyjne niezgodnie z obowiązującą je procedurą zawartą w kpa i niepodjęcie jakichkolwiek kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, a ponadto błędne sporządzenie uzasadnienia wyroku i brak wskazania przyczyn uzasadniających przyjętą przez organy administracyjne koncepcję, iż pełnomocnik skarżącej nie uchybił terminowi do wniesienia odwołania bez swojej winy, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, albowiem doprowadziło do wydania zaskarżonego postanowienia o odmowie przywrócenia terminu do złożenia odwołania, pozbawiając tym samym skarżącą prawa do merytorycznego rozpoznania sprawy przez organ II instancji, w sytuacji gdy sąd administracyjny zobowiązany jest do dokonania kontroli legalności działalności organów administracji publicznej, w tym kontroli dokonywanych przez te organy ustaleń faktycznych, a następnie zobligowany jest do dokładnego wyjaśnienia podstaw prawnych i faktycznych rozstrzygnięcia;