Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Anna Stec (spr.) Sędzia NSA Zofia Borowicz Sędzia NSA Małgorzata Korycińska Protokolant Karolina Mamcarz po rozpoznaniu w dniu 3 kwietnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Rady Miejskiej w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. z dnia 26 października 2010 r. sygn. akt I SA/Łd 786/10 w sprawie ze skargi Regionalnej Izby Obrachunkowej w Ł. na uchwałę Rady Miejskiej w P. z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] w przedmiocie zmiany budżetu 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Ł.; 2. zasądza od Regionalnej Izby Obrachunkowej w Ł. na rzecz Rady Miejskiej w P. 330 (trzysta trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 26 października 2010 r., sygn. akt I SA/Łd 786/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł. po rozpoznaniu sprawy ze skargi Regionalnej Izby Obrachunkowej w Ł. na uchwałę Rady Miejskiej w P. z dnia [...] marca 2008 r., nr [...], w przedmiocie zmiany w budżecie miasta P. na 2008 rok stwierdził nieważność § 3 zaskarżonej uchwały oraz orzekł o kosztach postępowania sądowego, z następującym uzasadnieniem.
Uchwałą z dnia [...] marca 2008 r. w sprawie zmian w budżecie miasta P. na 2008 r., Rada Miejska w P. w § 3 zwiększyła wydatki budżetu miasta P. na 2008 r. o kwotę 5.000.000 zł z przeznaczeniem na pokrycie zobowiązań zakładu opieki zdrowotnej w P., zgodnie z załącznikiem nr 2. Według tego załącznika wydatek został sklasyfikowany w budżecie miasta w dziale 851 (ochrona zdrowia), rozdziale 85111 (szpitale ogólne), § 4900 (pokrycie zobowiązań zakładów opieki zdrowotnej). W uzasadnieniu uchwały wskazano, że w związku z koniecznością zmiany formy wsparcia finansowego SP ZOZ w P., w celu zakończenia procesu restrukturyzacji, istnieje konieczność pokrycia zobowiązań tego podmiotu - składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenia zdrowotne i Fundusz Pracy.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. Regionalna Izba Obrachunkowa w Ł. wniosła o stwierdzenie nieważności § 3 uchwały z powodu kwalifikowanego naruszenia prawa, polegającego na zaplanowaniu w budżecie miasta P. wydatku - mimo braku podstawy prawnej.
Rada Miejska w P. wniosła o oddalenie skargi.
Wyrokiem z dnia 24 lutego 2009 r., sygn. akt I SA/Łd 1351/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł. oddalił skargę, wskazując, że podstawę prawną do wydatkowania spornej kwoty można odnaleźć w art. 167 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104 ze zm., dalej: u.f.p.) i art. 60 ust. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r. Nr 14 poz. 89 ze zm., dalej: u.z.o.z.).
Sąd uznał, że nie jest konieczne rozstrzyganie, czy gminie wolno udzielić dotacji podmiotowej na cel wskazany w uchwale, bowiem zaskarżona uchwała nie posługuje się tym pojęciem.
WSA wskazał też, że podany w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały art. 13 ust. 1 pkt 4 ustawy z 15 kwietnia 2005 r. o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 78, poz. 684, dalej: u.p.p.), nie może stanowić podstawy prawnej do jej wydania, gdyż przepis ten dotyczy ugody restrukturyzacyjnej, która nie została zawarta, jednak wada ta nie ma istotnego wpływu na wynik sprawy, wobec istnienia rzeczywistej podstawy prawnej do podjęcia tej uchwały. Powyższa ocena dotyczy także klasyfikacji wydatku do § 4900.
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2010 r., sygn. akt II GSK 563/09, uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Według NSA Sąd I instancji błędnie uznał, że niewskazanie przez radę miasta właściwej podstawy prawnej kwestionowanej uchwały było uchybieniem, które nie miało wpływu na wynik sprawy. Uchybienie to miało kluczowe znaczenie dla wyniku kontroli zaskarżonej uchwały. Ponadto NSA podkreślił, że skoro żaden z przepisów prawnych zawartych w zaskarżonej uchwale, jej załączniku nr 2, jak i w uzasadnieniu uchwały, stanowiącej jej integralną część, nie mógł stanowić podstawy do zwiększenia wydatków budżetu miasta i przeznaczenia ich na pokrycie zobowiązań zakładu opieki zdrowotnej, to Sąd I instancji nie był uprawniony do badania i wskazania, czy i jaki przepis mógł ewentualnie stanowić podstawę prawną do podjęcia tej treści uchwały.