W związku z powyższym, nie ma również podstaw, aby twierdzić, że w procesie kontroli zgodności z prawem zaskarżonego postanowienia Sąd I instancji naruszył, stanowiący wzorzec tej kontroli, przepis art. 9 k.p.a. W sytuacji bowiem, gdy wniesienie wniosku o przywrócenie terminu do dokonania czynności procesowej stanowi czynność dyspozytywną strony, a w świetle powyżej przedstawionych argumentów stwierdzić należało, że treść wniosku strony o przywrócenie terminu oraz jego uzasadnienie były jasne, co odnieść należy tym samym do woli i intencji strony zawartych w tymże wniosku, konsekwentnie prezentowanych również we wskazany powyżej sposób na poszczególnych etapach postępowania administracyjnego, to brak jest podstaw, aby zarzucać organowi naruszenie art. 9 k.p.a. Zwłaszcza, że jak podnosi się w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, w sytuacji, gdy nie ma żadnego przepisu prawa, z którego wynikałby obowiązek organu pouczania strony o ewentualnych przyszłych popełnianych przez nią błędach proceduralnych, to również treść regulacji zawartej w przywołanym przepisie nie może być utożsamiana z obowiązkiem udzielania stronom pomocy prawnej, czy zastępowaniem ich aktywności poprzez instruowanie o wyborze optymalnego sposobu postępowania (por. wyrok NSA z dnia 1 sierpnia 2013 r., sygn. akt II OSK 758/12; wyrok NSA z dnia 19 marca 2013 r., sygn. akt II GSK 2289/11).
Podnoszony w uzasadnieniu skargi kasacyjnej argument z treści art. 134 i art. 135 p.p.s.a., w świetle na wstępie poczynionych uwag odnoszących się do konsekwencji wypływających z treści art. 174 pk2 w związku z art. 176 p.p.s.a., również nie może odnieść skutku oczekiwanego przez autora skargi kasacyjnej.
W tej mierze stwierdzić należy bowiem, że zarzut naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a., mógłby być uznany za uzasadniony w sytuacji wykazania przez autora skargi kasacyjnej, że rozpoznając skargę sąd administracyjny dokonał oceny pod względem zgodności z prawem innej sprawy (w znaczeniu przedmiotowym i podmiotowym) lub z przekroczeniem granic danej sprawy albo w sytuacji wykazania - co nie wynika jednak ze skargi aksacyjnej - że w kontrolowanym postępowaniu popełniono uchybienia na tyle istotne, a przy tym oczywiste, iż sąd administracyjny powinien był je dostrzec i uwzględnić, bez względu na treść zarzutów skargi. Wobec tego natomiast, że z treści art. 135 p.p.s.a. wynika, że przepis ten ma zastosowanie tylko w razie uwzględnienia skargi - podstawą do jego zastosowania jest bowiem stwierdzenie przez sąd, że nie tylko akt lub czynność bezpośrednio do sądu zaskarżone, ale także akt lub czynność poprzedzająca wydanie zaskarżonego aktu lub podjętej czynności naruszyły przepisy prawa materialnego lub procesowego, to jego naruszenia przez sąd administracyjny I instancji nie sposób wiązać z sytuacją, gdy w rezultat sądowoadministracyjnej kontroli zgodności z prawem zaskarżonego aktu wyraża się w stanowisku, że akt ten nie jest niezgodny z prawem. Innymi słowy, naruszenie art. 135 p.p.s.a. może polegać na zaniechaniu przez sąd zastosowania przewidzianych ustawą środków mimo istnienia ku temu podstaw, natomiast nie stanowi naruszenia powołanego przepisu uznanie za zgodny z prawem zaskarżonego aktu, który zdaniem strony skarżącej podlegał jednak uchyleniu (por. wyrok NSA z dnia 28 listopada 2011 r., sygn. akt i GSK 952/11).
W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 204 pkt 1 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji wyroku.
.