W skardze kasacyjnej skarżącej podniesiono jeden zarzut - naruszenia przez WSA art. 141 § 4 ppsa. Zdaniem skarżącej, WSA nie ustosunkował się do postawionych w skardze zarzutów dotyczących kluczowych dla sprawy kwestii, a przez to nie wyjaśnił podstawy prawnej swojego rozstrzygnięcia, uniemożliwiając dokonanie kontroli instancyjnej wyroku.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, zarzut ten jest zasadny.
Przepis art. 141 § 4 ppsa stanowi: "Uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania". W judykaturze prezentowany jest pogląd, że wskazany przepis może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną, jeżeli uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia (vide uchwała NSA z 15 lutego 2010 r., sygn. akt II FPS 8/09). Ponadto przyjmuje się, że aczkolwiek uzasadnienie sporządzane jest po wydaniu orzeczenia, sporządzenie go z uchybieniem zasad określonych w art. 141 § 4 ppsa może stanowić mające wpływ na wynik sprawy naruszenie przepisów postępowania (por. wyrok NSA z 19 grudnia 2007 r., sygn. akt I OSK 1868/06). Taka sytuacja występuje przede wszystkim wtedy, gdy uzasadnienie orzeczenia sporządzone jest w sposób uniemożliwiający jego kontrolę instancyjną lub gdy motywy zaskarżanego wyroku nie pozwalają stronie na skuteczne wdanie się w spór.
Taki przypadek ma miejsce w niniejszej sprawie.
Kontroli sądowoadministracyjnej w tej sprawie została poddana decyzja o nałożeniu na skarżącą kary dyscyplinarnej określonej w art. 178 ust. 2 pkt 2 ugn w związku z uznaniem, że skarżąca naruszyła art. 175 ugn oraz kilka, precyzyjnie wymienionych w decyzji przepisów rozporządzenia RM. Kwestionując to rozstrzygnięcie, skarżąca postawiła w skardze 15 zarzutów naruszenia przez organy administracji przepisów postępowania i prawa materialnego. Zasadniczy zarzut dotyczył naruszenia art. 175 ugh w zw. z § 55-57 rozporządzenia RM, które miało polegać na przekroczeniu przez Ministra Infrastruktury i Rozwoju oraz Komisję Odpowiedzialności Zawodowej swoich kompetencji przez dokonanie merytorycznej oceny treści operatu szacunkowego sporządzonego przez skarżącą. Konsekwencją tej oceny było uznanie, że skarżąca dopuściła się szeregu uchybień w wykonywaniu obowiązków rzeczoznawcy majątkowego. Stanowisko Ministra Infrastruktury i Rozwoju w zakresie tychże uchybień skarżąca zakwestionowała w pozostałych 14 zarzutach skargi, precyzyjnie wskazując na czym miały polegać błędy organu. W tym zakresie skarżąca w szczególności: 1) podważała istnienie prawnych obowiązków w zakresie wskazywania w operacie szacunkowym określonych elementów (których brak został wytknięty przez Komisję Odpowiedzialności Zawodowej i Ministra Infrastruktury i Rozwoju), 2) zarzuciła brak rozróżnienia, czy zarzucane uchybienie stanowiło naruszenie przepisów prawa czy niezachowanie należytej staranności, 3) zarzuciła niewskazanie w decyzji kryteriów oceny szczególnej staranności, w tym wzorca tych kryteriów.