Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Korycińska (spr.), Sędziowie NSA Jan Grabowski, Stanisław Biernat, Protokolant Karolina Mamcarz, po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2006 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej R. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 lipca 2005 r. sygn. akt VI SA/Wa 220/05 w sprawie ze skargi R. B. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia 13 grudnia 2004 r. Nr [...] w przedmiocie cofnięcia licencji pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 28 lipca 2005 r. oddalił skargę R. B. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia 13 grudnia 2004 r. w przedmiocie cofnięcia licencji pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia.
W uzasadnieniu orzeczenia Sąd przyjął, iż decyzją Komendanta Wojewódzkiego Policji z siedzibą w R. z dnia 20 października 2004 r., wydaną na podstawie art. 30 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz.U. Nr 114, poz. 740 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o ochronie osób i mienia, cofnięto R. B. licencję pracownika ochrony pierwszego stopnia. Cofnięcie licencji nastąpiło na skutek ustalenia, że posiadający licencję został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w P. z dnia 10 września 2003 r. o sygn. akt [...] za przestępstwa z art. 193 i 191 § 1 kodeksu karnego. Okoliczność ta wynikała z informacji Krajowego Rejestru Karnego.
W odwołaniu od decyzji R. B. podniósł, że doręczając mu wyrok Sąd nie pouczył skarżącego o prawie, terminie i sposobie wniesienia sprzeciwu oraz o skutkach jego niewniesienia. W związku z tym odwołujący wniósł dopiero w dniu 8 listopada 2004 r. sprzeciw, a ta okoliczność, w jego ocenie powinna skutkować zawieszeniem wykonania decyzji do czasu rozpatrzenia sprawy przez sąd powszechny.
Komendant Główny Policji decyzją z dnia 13 grudnia 2004 r., wydaną po rozpatrzeniu odwołania, utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji. W motywach decyzji organ odwoławczy uznał za bezsporny fakt skazania odwołującego za przestępstwa z winy umyślnej. W związku z tym przyjął, że strona nie spełnia przesłanki ustalonej w art. 26 ust. 2 pkt 5 ustawy o ochronie osób i mienia, tj. warunku o niekaralności pracownika ochrony za przestępstwo umyślne. Odnosząc się do argumentów odwołania organ stwierdził, że przywołane w środku zaskarżenia okoliczności nie zmieniają faktu, iż wyrok Sądu Rejonowego w P. zapadł i się uprawomocnił, a to obligowało Komendanta Wojewódzkiego Policji do cofnięcia licencji Pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia, bowiem ustawodawca nie ustalił możliwości innego rozstrzygnięcia w takich przypadkach.
W skardze R. B. poinformował sąd administracyjny o tym, że w dniu 22 grudnia 2004 r. Sąd Okręgowy w P. V Wydział Karny Odwoławczy po rozpoznaniu zażalenia skarżącego na zarządzenie Sądu I instancji w przedmiocie odmowy przyjęcia sprzeciwu, uchylił zaskarżone zarządzenie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w P.
Oddalając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, iż argumentacja organów Policji obu instancji sprowadza się do stwierdzenia, że wobec skazania skarżącego prawomocnym wyrokiem za przestępstwo umyślne, skarżący przestał spełniać warunek niekaralności określony w art. 26 ust. 2 pkt 5 ustawy o ochronie osób i minia, a w związku z tym właściwy komendant wojewódzki Policji zobowiązany był na mocy art. 31 ust. 2 pkt 1 tej ustawy do cofnięcia licencji. Cytując treść art. 31 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie osób i mienia Sąd stwierdził, że treść przepisu jest jednoznaczna i nie dopuszcza innego rozwiązania. Wynika z niego, że prawomocny wyrok skazujący pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia za przestępstwo umyślne wiąże bezwzględnie organy Policji i w takiej sytuacji cofnięcie licencji następuje obligatoryjnie. Odnosząc się do argumentacji skarżącego Sąd przyznał, że nie można wykluczyć, że skarżący zdoła wzruszyć wyrok skazujący, jednak uznał to za odrębne zagadnienie regulowane przepisami związanymi z naprawieniem szkody.