Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kuba (spr.), Sędziowie NSA Jan Grabowski, Małgorzata Korycińska, Protokolant Aleksandra Kuc, po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2006 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Gminy G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w O. z dnia 22 września 2005 r. sygn. akt II SA/Op 116/05 w sprawie ze skargi Wojewody O. na uchwałę Rady Miejskiej w G. z dnia 22 stycznia 2004 r. Nr XIV/194/04 w przedmiocie ustalenie dni i godzin otwarcia oraz zamykania placówek handlowych, zakładów gastronomicznych i usługowych oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w O. wyrokiem z dnia 22 września 2005 r. sygn. akt II SA/Op 116/05 stwierdził nieważność uchwały Rady Miejskiej w G. z dnia 22 stycznia 2004 r. nr XIV/194/04 w przedmiocie ustalenia dni i godzin otwarcia oraz zamykania placówek handlowych, zakładów gastronomicznych i usługowych oraz określił, że zaskarżona uchwała w całości nie może być wykonana.
W uzasadnieniu wyroku podano między innymi, że Wojewoda O., działając na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 Nr 142, poz. 1591 ze zm.) wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały Rady Miejskiej w G. z dnia 22 stycznia 2004 r. nr XIV/194/04 w sprawie określenia dni i godzin otwierania oraz zamykania placówek handlu detalicznego, zakładów gastronomicznych i zakładów usługowych dla ludności na terenie Miasta i Gminy G.. W powołanej uchwale Rada Miejska w G. upoważniła właścicieli placówek handlu detalicznego, zakładów gastronomicznych i zakładów usługowych dla ludności do samodzielnego ustalania dni i godzin ich otwierania i zamykania przy uwzględnieniu ograniczeń wskazanych w § 2 i § 3 uchwały. W uzasadnieniu skargi Wojewoda O. wskazał, że Rada Miejska w G. przekroczyła swoje uprawnienia, udzielając upoważnienia Burmistrzowi G. do zakazania częściowo lub całkowicie, w drodze decyzji administracyjnej, funkcjonowania placówki w porze nocnej, jeżeli jej działalność jest szczególnie uciążliwa dla okolicznych mieszkańców lub sprzyja powstawaniu powtarzających się zakłóceń porządku publicznego w obrębie lub w sąsiedztwie placówki i jest to potwierdzone informacjami Komendy Powiatowej Policji w G. lub Straży Miejskiej w G.. Wojewoda zwrócił uwagę na to, że powołany w podstawie prawnej uchwały art. XII ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks pracy (Dz.U. Nr 24, poz. 142 ze zm.), upoważnia Radę Gminy do ustalania godzin otwierania i zamykania placówek. Zatem to rada władna jest decydować o godzinach handlu na terenie gminy, a nie organ wykonawczy samorządu gminnego, któremu rada przekazała w tym zakresie część swoich uprawnień. Organ skarżący podniósł także, że zaskarżona uchwała prowadzi do naruszenia konstytucyjnej zasady swobody działalności gospodarczej.
W odpowiedzi na skargę Gmina G. wniosła o jej oddalenie, wskazując, iż nie kwestionuje wyrażonego przez Wojewodę O. poglądu co do braku podstaw prawnych do przeniesienia kompetencji w zakresie określania dni i godzin otwierania oraz zamykania placówek handlu detalicznego, zakładów gastronomicznych i zakładów usługowych dla ludności na organ wykonawczy samorządu gminnego. Zauważyła jednakże, iż zakwestionowany § 3 uchwały nie ma takiego charakteru a swoje umocowanie wywodzi nie z art. XII § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Przepisy wprowadzające Kodeks pracy, lecz z art. 40 ustawy o samorządzie gminnym. Rada wyjaśniła także, że samo powołanie przepisu art. XII cyt. ustawy nie przesądza o treści uchwały i przedmiocie uregulowań. Uchwała uregulowała nie tylko sprawy związane z czasem pracy placówek handlowych. Korzystając z ustawowego umocowania do stanowienia przepisów porządkowych w oparciu o przepisy ustawy o samorządzie gminnym, Rada Miejska w § 3 upoważniła Burmistrza do zakazania całkowicie lub częściowo funkcjonowania placówki w porze nocnej. Nie użyto sformułowania o prawie do określania dni i godzin otwierania lub zamykania placówki, a jedynie do podejmowania czynności zmierzających do ograniczenia przyczyn naruszeń porządku publicznego. Podstawą faktyczną podjęcia kwestionowanej części uchwały nie jest regulacja rynku konsumenckiego, czy ograniczenie konkurencji, lecz ochrona interesu publicznego wyrażającego się zapewnieniem poszanowania prawa i interesu mieszkańców zamieszkujących w obrębie placówki handlowej, usługowej lub gastronomicznej, przez co takie działanie nie może naruszać zasad swobody działalności gospodarczej.