Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jacek Chlebny, Sędziowie NSA Stanisław Biernat, Małgorzata Korycińska (spr.), Protokolant Tomasz Filipowicz, po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2006 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej B. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 lipca 2005 r. sygn. akt VI SA/Wa 89/05 w sprawie ze skargi B. B. na postanowienie Komendanta Głównego Policji z dnia 8 listopada 2004 r. Nr [...] w przedmiocie opinii dotyczącej wniosku o wydanie koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 21 lipca 2005 r. oddalił skargę B. B. na postanowienie Komendanta Głównego Policji z dnia 8 listopada 2004 r. w przedmiocie opinii dotyczącej wniosku o wydanie koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia.
W uzasadnieniu orzeczenia Sąd I instancji przyjął, iż postanowieniem z dnia 14 września 2004 r. Komendant Wojewódzki w S. negatywnie zaopiniował wniosek B. B. o wydanie koncesji w zakresie usług ochrony osób i mienia, gdyż w jego ocenie wnioskodawca nie daje rękojmi należytego wykonywania w przyszłości koncesjonowanej działalności. B. B. był bowiem w latach 2001-2002 wspólnikiem spółki jawnej "S...", której to spółce organ koncesyjny cofnął koncesję na prowadzenie usług ochrony osób i mienia z uwagi na stwierdzone naruszenie prawa w jej działalności gospodarczej. Mimo iż decyzja o cofnięciu koncesji z dnia 25 sierpnia 2003 r. była ostateczna, spółka nie zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej.
Stanowisko organu I instancji zostało utrzymane w mocy postanowieniem Komendanta Głównego Policji z dnia 8 listopada 2004 r., wydanym na podstawie art. 138 § 1 ust. 1 kodeku postępowania administracyjnego w zw. z art. 144 k.p.a. oraz art. 16 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz.U. Nr 114, poz. 740 ze zm.), zwanej dalej ustawą o ochronie osób i mienia. W motywach postanowienia organ stwierdził, że wnioskujący nie daje gwarancji przestrzegania przepisów prawa i że przez swoje działanie nie stworzy zagrożenia, o którym mowa w art. 22 ust. 3 ustawy o ochronie osób i mienia. Podał także, iż spółka, której wspólnikiem był B. B. wprowadziła organy Policji w błąd informując, że składając skargę na decyzję cofającą koncesję wystąpiła z wnioskiem o wstrzymanie wykonalności tej decyzji. Organ ustalił, iż taki wniosek nigdy nie został do sądu złożony.
W skardze B. B. zarzucił organowi II instancji, iż ten orzekał na podstawie wybranych dowodów, pomijając wyniki ostatniej kontroli przeprowadzonej w spółce, w czasie której nie stwierdzono żadnych nieprawidłowości. Ponadto organy obydwu instancji, w jego ocenie, popełniły błąd, utożsamiając przedsiębiorcę B. B. z B. B. wspólnikiem spółki jawnej. Zaniechano tym samym zaopiniowania wniosku przedsiębiorcy B. B., jako osoby fizycznej, a oceniono przez pryzmat odrębnych postępowań administracyjnych, czym naruszono prawo materialne - art. 16 i art. 17 ustawy o ochronie osób i mienia.
Oddalając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że "zaskarżona decyzja" nie narusza obowiązującego prawa. Sąd stwierdził, iż poza sporem jest to, że prawomocną decyzją Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 25 sierpnia 2003 r. cofnięta została koncesja udzielona spółce, w której skarżący był wspólnikiem, a która mimo to prowadziła działalność w przedmiocie usług ochrony osób i mienia.
B. B. był wspólnikiem tej spółki od 3 lipca 2001 r., w związku z czym ocena jego działalności w spółce jawnej nie mogła pozostać bez wpływu na opinię w sprawie wniosku o wydanie koncesji na prowadzenie przez niego działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia. Oceniając te aspekty Sąd zgodził się z organem, że B. B. nie daje gwarancji przestrzegania przepisów prawa, gdyż jego dotychczasowa działalność, właśnie na polu ochrony osób i mienia, posiadane uprawnienie i jego realizacja, także cechy osobowe potwierdzają tę tezę. Skarżący bowiem zamiast upewnić się u organu koncesyjnego, czy cofnięcie koncesji upoważnia do dalszego prowadzenia działalności zaniechał tej czynności, poprzestając na decyzjach dla siebie korzystnych. Oznacza to, że nie dochował należytej staranności, która z racji chociażby charakteru działalności na nim spoczywała.