Należy więc stwierdzić, że ocena zasadności skargi na bezczynność organu oraz zawartego w tej skardze żądania musi być zasadniczo konfrontowana z istnieniem prawnego obowiązku działania organu administracji zobowiązanego - na wniosek lub z urzędu - do załatwienia konkretnej sprawy w sposób, w formie i w terminie, przewidzianymi w przepisach obowiązującego prawa.
W rozpatrywanej sprawie, której istota sprowadza się do kwestii oceny istnienia/nieistnienia stanu bezczynności Warmińsko - Mazurskiego Inspektora Farmaceutycznego w sprawie z wniosku strony o udzielenie zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej, podstawowe znaczenie miało ustalenie dotyczące istnienia skorelowanego z treścią żądania skargi na bezczynność obowiązku działania wymienionego organu, a mianowicie obowiązku polegającego na załatwieniu wymienionej sprawy poprzez jej rozstrzygnięcia w drodze decyzji albo wydaniu innego przewidzianego przepisami prawa aktu, w tym aktu motywowanego brakiem spełniania przez ten wniosek przewidzianych prawem wymogów uniemożliwiających jego rozpoznanie i merytoryczne rozpatrzenie sprawy, a w tym kontekście udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy organ obowiązek ten wykonał.
Jakkolwiek Sąd I instancji prawidłowo zrekonstruował i zidentyfikował żądanie zawarte w skardze na bezczynność Warmińsko - Mazurskiego Inspektora Farmaceutycznego, to jednak w nieprawidłowy sposób określił i ustalił relację tego żądania do prawnych podstaw oraz treści obowiązku działania organu administracji w rozpatrywanej sprawie. Ustalenie, że organ administracji nie pozostawał w bezczynności w sprawie objętej skargą na jego działanie, albowiem w przewidzianym prawem trybie pozostawił wniosek strony bez rozpoznania z uwagi na nieusunięcie jego braku formalnego, mimo prawidłowego wezwania do jego usunięcia i pouczenia o prawnych skutkach jego nieusunięcia w wyznaczonym terminie, nie jest bowiem trafne.
Według Naczelnego Sądu Administracyjnego stanowiło to konsekwencję wadliwego podejścia Sądu I instancji do interpretacji art. 100 ustawy - Prawo farmaceutyczne, co wyraziło się lapidarnym wręcz stwierdzeniu tego Sądu, że wymieniony przepis [...] określa to, co powinien zawierać wniosek i co należy do niego dołączyć, a od norm zakreślonych przepisem nie ma odstępstw. Stanowisko tego rodzaju nie może być uznane za wystarczające, a tym samym i za prawidłowe dla oceny, czy w sprawie z wniosku skarżącej spółki organ administracji publicznej pozostawał w bezczynności, czy też nie.
W analizowanym zakresie bowiem, za nie bez znaczenia należy uznać to, że o ile przepis ust. 1 art. 100 przywołanej ustawy stanowi rzeczywiście o tym, co powinien zawierać wniosek o udzielenie zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej - co jasno wynika z konwencji językowej, którą na jego gruncie operuje ustawodawca stanowiąc o wniosku zawierającym określone tym przepisem obligatoryjne treści i dane - o tyle w przepisie ust. 2 art. 100 wymienionej ustawy mowa jest już o tym, co do wniosku należy dołączyć, a więc innymi słowy o jego załącznikach (w tym między innymi, w pkt 4, o opinii Państwowej Inspekcji Sanitarnej o lokalu zgodnie z odrębnymi przepisami) zawierających, jak wynika z tego przepisu wymagane nim dokumenty, w tym - jeżeli nie przede wszystkim - szeroko rozumiane oświadczenia o cechach oświadczeń wiedzy, które jak wynika to z kolei z logiki pisemnego ze swej istoty postępowania w sprawie udzielenia zezwolenia na prowadzenie apteki, stanowią przedmiot ocen i weryfikacji organu, przed którym postępowanie to się toczy.