Według Naczelnego Sądu Administracyjnego, za uzasadniony należy uznać wniosek, że nie bez powodu na gruncie przywołanej regulacji ustawodawca dokonał wymienionego wyodrębnienia. Było to działanie celowe. Znajduje to swoje potwierdzenie w treści art. 101 pkt 1 ustawy - Prawo farmaceutyczne, z którego wynika, że wojewódzki inspektor farmaceutyczny odmawia udzielenia zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej, gdy wnioskodawca nie spełnia warunków określonych, między innymi, w art. 100 ust. 2 ustawy, a więc również wówczas - jak w pełni zasadnie należałoby przyjąć - gdy nie legitymuje się opinią Państwowej Inspekcji Sanitarnej o lokalu zgodnie z odrębnymi przepisami, której brak uzasadnia ocenę o niespełnianiu warunku koniecznego do wydania zezwolenia, albowiem wnioskodawca nie wykazał jego spełniania składając wskazany dokument.
Prowadzi to do konstatacji, że brak wymienionej opinii nie stanowi przesłanki oceny skuteczności wniosku w sprawie o udzielenie zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej, lecz przesłankę wydania decyzji rozstrzygającej w przedmiocie wniosku o wydanie wymienionego zezwolenia, co tym samym oznacza, że wymienione postępowanie może być skutecznie zainicjowane, mimo nie dołączenia do wniosku opinii, o której mowa w pkt 4 ust. 2 art. 100 ustawy - Prawo farmaceutyczne, albowiem jej brak nie stanowi przeszkody jego wszczęcia.
W związku z powyższym, zarzuty skargi kasacyjnej należało uznać za usprawiedliwione, albowiem w świetle przedstawionych argumentów źródła prawnego obowiązku działania organu w rozpatrywanej sprawie oraz treści tego obowiązku nie można było upatrywać w art. 64 § 2 k.p.a., którego naruszenie - przez niewłaściwe, bo niezasadne zastosowanie - zarzucała strona skarżąca.
Ponownie orzekając w sprawie ze skargi spółki na bezczynność Warmińsko - Mazurskiego Inspektora Farmaceutycznego w sprawie z wniosku o udzielenie zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej, Sąd I instancji będzie zobowiązany uwzględnić przedstawione argumenty i formułowane na ich podstawie oceny prawne.
W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 § 1 w związku z art. 203 pkt 1 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. b) w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z
2015 r., poz. 1804 ze zm.) orzekł, jak w sentencji wyroku.