Odnosząc się do podniesionego w pkt 2 c petitum skargi kasacyjnej, twierdzenia autora skargi kasacyjnej, że stan faktyczny sprawy na którym opierał się Sąd, był ustalony wadliwie, Naczelny Sąd Administracyjny w składzie orzekającym w rozpoznawanej sprawie zauważa, że w pełni podziela pogląd prawny wyrażony w Uchwale Siedmiu Sędziów NSA z dnia 15 luty 2010 r., sygn. akt. II FSK 8/09 (ONSAiWSA 2010 r., z. 3 poz 39) stosownie, do którego przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną, jeżeli uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę rozstrzygnięcia. W rozpoznawanej sprawie brak tego rodzaju uchybień. W związku z tym zarzut naruszenia art.141 § 4 p.p.s.a. przez wadliwe ustalenie stanu faktycznego sprawy należy uznać za chybiony.
Wnoszący skargę kasacyjną podniósł też zarzut naruszenia prawa materialnego - art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego, polegające na zastosowaniu przez Sąd nieobowiązujących przepisów tej ustawy. Skarżący podkreślił, że brzmienie przepisu art. 7 ust. 1 pkt 2 zastosowane przez Sąd obowiązuje dopiero od 15 marca 2008 r., kiedy weszła w życie ustawa z dnia 29 lutego 2008 r. o zmianie ustawy o płatnościach do gruntów rolnych i płatności cukrowej oraz ustawy o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 44, poz. 262, dalej: ustawa zmieniająca). W myśl mającego zastosowanie w sprawie przepisu przejściowego tj. art. 4 ustawy zmieniającej, w sprawie znajduje zastosowanie brzmienie art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o płatnościach, obowiązujące w chwili wszczęcia postępowania tj. [...] maja 2007 r., a brzmienie to jest inne niż wskazał Sąd I instancji. Zdaniem skarżącego zastosowanie brzmienia właściwego art. 7 ust. 1 pkt 2 - "utrzymuje wszystkie grunty role zgodnie z normami" ma zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, bowiem zgodnie z jego brzmieniem, skarżący nie miał obowiązku utrzymania gruntów zgodnie z normami przez cały rok. Zatem należały mu się dopłaty za okres, w którym bezspornie wykonał pewne prace na wnioskowanych gruntach.
Naczelny Sad Administracyjny zauważa, że norma prawa materialnego może stanowić podstawę kasacyjną , jeżeli pozostaje w bezpośrednim związku z wynikiem sprawy. Wywodzący się z niej zarzut naruszenia konkretnego przepisu, może doprowadzić do uwzględnienia skargi kasacyjnej, gdy miało ono wpływ na rozstrzygniecie, to jest jeśli na skutek błędnej wykładni lub niewłaściwego jego zastosowania zaskarżone orzeczenie nie odpowiada prawu (por. wyrok SN z 7 marca 2002 r., sygn. akt II CK 727/99 niepubl.).
Na gruncie rozpoznawanej sprawy sytuacja taka nie zachodzi. Wprawdzie należy przyznać rację skarżącemu, że Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zacytował nowe, nieobowiązujące w stanie sprawy brzmienie przepisu art. 7 ust.1 pkt 2 ustawy o płatnościach. Jednak dokonując oceny zgodności decyzji z obowiązującymi przepisami, które jak wynika z ich treści, zostały wydane w oparciu o właściwe brzmienie przepisów (sprzed dnia 15 marca 2008 r.), Sąd I instancji nie dopatrzył się naruszenia prawa, co oznacza, że przy rozstrzyganiu wziął pod uwagę brzmienie przepisów, które winny mieć zastosowanie w sprawie.