Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Kabat-Rembelska Sędziowie NSA Zofia Borowicz (spr.) Zofia Przegalińska Protokolant Marcin Chojnacki po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2012 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Gminy W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w P. z dnia 15 grudnia 2010 r. sygn. akt IV SA/Po 917/10 w sprawie ze skargi Prokuratora Rejonowego we W. na uchwałę Rady Miejskiej we W. z dnia [...] stycznia 2003 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia zasad usytuowania miejsc sprzedaży i miejsc podawania napojów alkoholowych oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem objętym skargą kasacyjną Wojewódzki Sąd Administracyjny w P., po rozpoznaniu sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego we W., stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały Rady Miejskiej we W. z dnia [...] stycznia 2003 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia zasad usytuowania miejsc sprzedaży i miejsc podawania napojów alkoholowych w części obejmującej ust. 4 i ust. 5 § 1 ww. uchwały, a także stwierdził, że § 1 ust. 4 i ust. 5 zaskarżonej uchwały nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku.
Przedstawiając stan sprawy Sąd I instancji podał, że pismem z dnia 14 września 2009 r. Prokurator Rejonowy we W. na podstawie art. 3 § 1 pkt 5, art. 50 § 1 i art. 53 § 3 zd. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej jako: p.p.s.a., i art. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 7, poz. 39 ze zm.), złożył skargę na uchwałę Rady Miejskiej we W. z dnia [...] stycznia 2003 r. nr [...] w sprawie ustalenia zasad usytuowania miejsc sprzedaży i miejsc podawania napojów alkoholowych na terenie Miasta i Gminy W. (dalej jako: uchwała). Prokurator zarzucił, że uchwała została wydana z rażącym naruszeniem przepisu art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473 ze zm.), polegającym na sprzecznym z założeniami wskazanej wyżej ustawy, niejasnym, nieprecyzyjnym i skutkującym całkowitą dowolnością na etapie stosowania prawa miejscowego określeniu sposobu mierzenia odległości pomiędzy obiektami uznanymi za chronione a punktami sprzedaży napojów alkoholowych oraz bezpodstawnym uznaniu, że brak jest podstaw do określenia minimalnej odległości między obiektami uznanymi za chronione a miejscami podawania napojów alkoholowych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w P. uzasadniając swoje rozstrzygnięcie wskazał, że w spornych dla rozpoznawanej sprawy ustępach § 1 uchwały stanowi ona, że odległość między miejscami sprzedaży i podawania napojów alkoholowych "mierzona jest drogą dojścia utwardzonymi częściami powierzchni ziemi, z których mogą korzystać lub korzystają piesi od drzwi wejściowych/wyjściowych punktu sprzedaży do najbliższego punktu obiektu chronionego" (ust. 4), zaś "ustalona odległość nie dotyczy miejsc podawania napojów alkoholowych" (ust. 5).
Przedstawiając podstawy przyjętych przez siebie ustaleń, Sąd I instancji wskazał na pismo z dnia 26 kwietnia 2010 r. Prokuratora Rejonowego we W., w którym, na podstawie art. 5 ustawy o prokuraturze, zwrócił się do Rady Miejskiej we W. o zmianę § 1 ust. 1 uchwały przez wskazanie, że "miejsce sprzedaży i miejsce podawania napojów alkoholowych nie może być usytuowane w odległości mniejszej niż 100 metrów od obiektów chronionych", zmianę § 1 ust. 4 uchwały przez wskazanie, że "odległość, o której mowa w ust. 1, należy mierzyć najkrótszą drogą dojścia od wejścia na teren posesji obiektów chronionych do wejścia do punktu sprzedaży i punktu podawania napojów alkoholowych" i o uchylenie § 1 ust. 5 uchwały. Pismem z dnia 21 maja 2010 r. Przewodnicząca Rady Miejskiej we W. wyraziła pogląd, że uchwała nie narusza przepisów ustawy o wychowaniu w trzeźwości. Następnie pismem z dnia 25 czerwca 2010 r. poinformowała Prokuratora, że Rada Miejska we W. po wspólnym posiedzeniu wszystkich komisji, podtrzymała swoje stanowisko zawarte w piśmie z dnia 21 maja 2010 r. Pismem z dnia 14 czerwca 2010 r. Prokurator podtrzymał w całości wniosek z dnia 26 kwietnia 2010 r., nie zgadzając się z tezą o rzekomej pełnej autonomii gmin w określaniu zasad usytuowania miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych. Sąd I instancji uznał stan faktyczny sprawy za niesporny.