Skarga kasacyjna na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego w przedmiocie kary pieniężnej za przejazd po drodze krajowej bez uiszczenia opłaty elektronicznej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kisielewicz (spr.) Sędzia NSA Dariusz Dudra Sędzia del. WSA Andrzej Skoczylas Protokolant Mateusz Rogala po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2015 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Transportu Drogowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 27 listopada 2013 r. sygn. akt VI SA/Wa 884/13 w sprawie ze skargi W. M. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za przejazd po drodze krajowej bez uiszczenia opłaty elektronicznej oddala skargę kasacyjną

Inne orzeczenia o symbolu:
6037 Transport drogowy i przewozy
Inne orzeczenia z hasłem:
Drogi publiczne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Inspektor Transportu Drogowego
Uzasadnienie strona 1/5

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 listopada 2013 r. sygn. akt VI SA/Wa 884/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W., po rozpoznaniu sprawy ze skargi W. M. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za wykonywanie przejazdu bez uiszczenia opłaty elektronicznej, uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] października 2012 r. i stwierdził, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu.

Ze stanu faktycznego sprawy przyjętego przez Sąd I instancji wynika, że decyzją z dnia [...] października 2012 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 104 w zw. z art. 107 § 1 i 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), art. 13 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 13k ust. 1 pkt 1, art. 13k ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. Nr 19, poz. 115 ze zm., powoływanej dalej jako udp) oraz załącznika nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 marca 2011 r. w sprawie dróg krajowych lub ich odcinków, na których pobiera się opłatę elektroniczną, oraz wysokości stawek opłaty elektronicznej (Dz. U. Nr 80, poz. 433 ze zm.), art. 50 pkt 1 lit. j, art. 51 ust. 6 pkt 1 lit. b, art. 51 ust. 7 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 125, poz. 874 ze zm.), Główny Inspektor Transportu Drogowego nałożył na W. M. karę pieniężną w wysokości 3000 zł za przejazd w dniu [...] lipca 2011 r. o godz. [...] pojazdem marki [...] o nr rej. [...], o dopuszczalnej masie całkowitej wynoszącej 18000 kg po drodze ekspresowej [...] na odcinku [...] bez uiszczenia opłaty elektronicznej.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy W. M. podniósł, że w dniu [...] lipca 2011 r. droga nie była oznakowana informacją o poborze opłaty elektronicznej.

Główny Inspektor Transportu Drogowego po ponownym rozpoznaniu sprawy utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, podkreślając, że z całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika w sposób niebudzący wątpliwości, iż kontrolowany pojazd samochodowy poruszał się po drodze wymienionej w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 22 marca 2011 r. i za kontrolowany przejazd nie została uiszczona opłata, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 3 udp. Natomiast przyczyny, z powodu których opłata nie została uiszczona, nie są okolicznościami istotnymi dla rozpoznania sprawy, bowiem kary pieniężne wynikające z naruszenia przepisów udp są nakładane na podstawie obiektywnie stwierdzonych naruszeń. Odpowiedzialność administracyjna, przewidziana w ustawie o drogach publicznych nie jest oparta na zasadzie winy, lecz powstaje w wyniku obiektywnego stwierdzenia naruszenia przepisów prawa materialnego.

Organ, odnosząc się do argumentu strony o braku wiedzy, że droga po której się porusza jest drogą płatną, wyjaśnił, że z zapisu ewidencyjnego naruszenia wynika jednoznacznie, iż nie doszło do uiszczenia opłaty za przejazd wykonywany po drodze krajowej [...]. Skarżący nie miał w pojeździe urządzenia służącego do poboru i ustalania opłaty elektronicznej. Zatem w istocie nawet przy znaku informacyjnym o poborze opłaty nie mógłby dokonać jej uiszczenia, a jednak zdecydował się na przejazd drogą wymienioną w akcie wykonawczym. Zdaniem organu, kierujący pojazdami samochodowymi mają obowiązek znać podstawowy zakres przepisów dotyczących dróg publicznych. Brak wiedzy, czy świadomości w zakresie obowiązującej w Polsce kategorii dróg publicznych czy też ponoszenia opłat elektronicznych nie może być usprawiedliwieniem dla naruszania przepisów. Organ podkreślił, że obowiązek w zakresie ponoszenia opłat elektronicznych został ustalony w ustawie z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 218, poz. 1391), a przepisy ustanawiające ten obowiązek weszły w życie z dniem 1 lipca 2011 r. Ustawodawca przewidział zatem ponad trzyletni okres vacatio legis. Było więc wystarczająco dużo czasu na zapoznanie się z nowymi rozwiązaniami prawnymi.

Strona 1/5
Inne orzeczenia o symbolu:
6037 Transport drogowy i przewozy
Inne orzeczenia z hasłem:
Drogi publiczne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Inspektor Transportu Drogowego