W przypadku niezawarcia porozumienia, o którym mowa w art. 9a ust. 3 w/w ustawy, zastosowanie znajduje regulacja prawna zawarta w treści ust. 4 art. 9a ustawy. Podzielić należy stanowisko Sądu I instancji, że "roszczenie", o którym mowa w powołanym przepisie art. 9a ust. 4 ustawy posiada administracyjny charakter. Uprawnienie, o którym mowa w powołanym wyżej przepisie prawa odnosi się do ustalenia wysokości kosztów poniesionych przez "powiat prowadzący" na działalność bieżącą powiatowego urzędu pracy za powiat, który jest zobowiązany do współfinansowania tych kosztów stosownie do zasad określonych w art. 9a ust. 2, ust. 3 i ust. 4 w/w ustawy. Skoro ustawodawca wskazuje, że "roszczenie" odnosi się do kosztów które zostały poniesione, to tym samym odnosi te koszty do tych które były niezbędne w związku z realizacją zadań nałożonych i realizowanych przez powiatowy urząd pracy na terenie powiatu, który tych kosztów nie poniósł. Oznacza to, że powiatowy urząd pracy realizuje zadania także wobec mieszkańców powiatów, które nie uczestniczyły w porozumieniu, a są zobligowane do współfinansowania kosztów bieżących tegoż urzędu. Należy zaakceptować stanowisko prezentowane w doktrynie, że mieszkańcy powiatu, który nie zawarł porozumienia z "powiatem prowadzącym" urząd pracy, nie mogą być pozbawieni dostępu do usług i świadczeń tegoż urzędu tylko dlatego, ze powiaty nie zawarły między sobą porozumienia (vide: S. Iwanowski, P. Sitniewski, Rola porozumień administracyjnych w działalności samorządu terytorialnego (w:) Administracja i prawo administracyjne u progu trzeciego tysiąclecia..., s.147).
W związku z powyższym zauważyć należy, że "powiat prowadzący" mimo nie zawarcia porozumienia będzie zobligowany do finansowania bieżącej działalności powiatowego urzędu pracy, także w zakresie jego działalności co do której obowiązek ten spoczywa na "powiatach dotujących". W tym stanie rzeczy "roszczenie", o którym mowa w art. 9a ust. 4 w/w ustawy stanowi uprawnienie o charakterze publicznym, jednostki samorządu terytorialnego do egzekwowania od innego organu zachowania określonego w ustawie.
Odwołując się do argumentacji przedstawionej na wstępie niniejszych rozważań, przypomnieć także należy, że z treści art. 10 ust. 7 w/w ustawy jednoznacznie wynika jaki organ jest właściwy w pierwszej i w drugiej instancji w sprawach związanych z wykonywaniem zadań wynikających z ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. W orzecznictwie NSA nie budzi wątpliwości, że wskazany przepis prawa ma charakter klauzuli generalnej i to zarówno w odniesieniu do organu I instancji (starosty) jak i do organu wyższego stopnia (wojewody) (vide postanowienie NSA z 8.08.2009 r. II GW 2/08, wyrok NSA z 22.02.2008 r. I OSK 671/07, postanowienie NSA z 8.11.2007 r. I OW 79/07 niepublikowane).
Ponadto podkreślić należy, że w postępowaniu zakończonym wydaniem postanowienia z dnia [...] października 2012 roku sygnatura akt II GW 15/12 Naczelny Sąd Administracyjny, rozstrzygając spór kompetencyjny pomiędzy Wojewodą M. a Samorządowym Kolegium Odwoławczym w R., w przedmiocie organu właściwego do rozpoznania odwołania od decyzji Starosty R. z dnia [...] marca 2012 roku o określeniu zobowiązania z tytułu dotacji celowej na współfinansowanie Powiatowego Urzędu Pracy, wskazał Wojewodę M. jako organ właściwy do rozpatrzenia odwołania. Niewątpliwie postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym doprowadziło do wskazania organu właściwego do rozpatrzenia odwołania od decyzji poddanej kontroli przez Wojewodę M., która to decyzja została wraz z decyzją organu I instancji (Starosty R.) uchylona w zaskarżonym wyroku przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w W.. Zauważyć należy, że rozstrzygając spór kompetencyjny Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że w sprawie w której przedmiotem jest określenie wysokości zobowiązania Gminy Miasta R. wobec Powiatu R. z tytułu dotacji celowej na współfinansowanie Powiatowego Urzędu Pracy w R. za miesiąc styczeń 2012 roku, w zakresie ustalenia organu właściwego do rozpatrzenia odwołania znajduje zastosowanie regulacja zawarta w art. 10 ust. 7 ustawy.
Z uzasadnienia tegoż postanowienia wynika jednoznacznie, że NSA uznał, iż w tej sprawie decyzje w pierwszej instancji wydał organ właściwy, to jest Starosta R..
W związku z powyższym przypomnieć należy, że stosownie do treści art. 170 p.p.s.a. orzeczenia prawomocne wiążą nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Moc wiążąca orzeczenia, określona w powołanym wyżej przepisie prawa w odniesieniu do sądów i organów administracji publicznej oznacza, że muszą one przyjmować, iż dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak stwierdzono w prawomocnym orzeczeniu. Zatem w kolejnym postępowaniu, w którym pojawia się dane zagadnienie, nie może ono być już poddane kolejnemu badaniu (vide wyrok NSA z 12.09.2014 r. I FSK 1016/13 niepublikowany).
W tym stanie rzeczy w ocenie NSA w rozpoznawanej sprawie brak było podstaw do przyjęcia, że znajduje zastosowanie regulacja prawna opisana w art. 24 § 1 pkt 1 i 4 k.p.a., co czyni zasadnym zarzut skargi kasacyjnej opisany w punkcie 2b petiutum skargi kasacyjnej.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. oraz art. 203 pkt 2 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji wyroku.