Organ nadzoru stwierdził, że K. K. nie posiada zdolności do wniesienia przypadającej na nią części kapitału założycielskiego B. K. K. nie ma możliwości zgodnego z przepisami prawa dysponowania posiadanymi, zadeklarowanymi przez nią środkami finansowymi w celu opłacenia przypadającej na nią części kapitału założycielskiego B. Z uwagi na niespełnienie wymogów art. 30 ust. 1 pkt 1 lit. a/ Prawa bankowego organ uznał, iż decyzja administracyjna KNF z dnia [...] sierpnia 2008 r. w przedmiocie odmowy wydania zezwolenia na utworzenie banku pod firmą B. O.-K. Spółka Akcyjna, z siedzibą w S. odpowiadała prawu i brak było jakichkolwiek przesłanek do jej uchylenia i wydania odmiennego rozstrzygnięcia sprawy.
Organ dokonał obszernej interpretacji pojęcia rękojmi ostrożnego i stabilnego zarządzania bankiem, o której mowa w art. 30 ust. 1 pkt 2 Prawo bankowe. Zdaniem organu istotny wpływ na zarządzanie bankiem mają również właściciele (założyciele, znaczący akcjonariusze) banku, którzy, poprzez swoich przedstawicieli w radzie nadzorczej, decydują o obsadzie zarządu, a poprzez udział i decydowanie na walnym zgromadzeniu akcjonariuszy banku rozstrzygają o podstawowych dla banku sprawach, takich jak wysokość kapitału zakładowego czy zmiany statutu. W ocenie KNF cechą podmiotu dającego rękojmię ostrożnego i stabilnego zarządzania bankiem jest brak wątpliwości, iż będzie on zarządzał bankiem w sposób ostrożny i stabilny (w odniesieniu do członków zarządu) lub nie będzie wywierał niekorzystnego wpływu na takie zarządzanie (w odniesieniu do założycieli - właścicieli banku). Rękojmia ostrożnego i stabilnego zarządzania bankiem dotyczy nie tylko kierowania bieżącą działalnością banku, lecz świadomego podejmowanie decyzji mających za przedmiot rozstrzyganie spraw istotnych dla funkcjonowania banku, dokonywania wyboru celów, sposobów i środków działania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalając skargę stwierdził, że zaskarżone decyzje Komisji Nadzoru Finansowego nie naruszają prawa. W ocenie Sądu decydujące znaczenie w sprawie ma kwestia wyposażenia B. w fundusze własne przez K. K. Zgodnie ze złożonym wnioskiem kapitał założycielski B. został ustalony na kwotę [...] mln zł i miał być podzielony na [...] akcji zwykłych imiennych o wartości nominalnej [...] zł każda, z czego K. K. miała objąć [...] akcji (tj. [...]% wszystkich akcji), co czyni z niej podmiot dominujący. Kapitał ten miał pochodzić z funduszu stabilizacyjnego K. K. Organ uznał, że w ustawie o skok brak jest przepisów uznających fundusz stabilizacyjny za fundusz własny K. K., co oznacza, że K. nie posiada zdolności do wniesienia przypadającej na nią części kapitału założycielskiego B. W konsekwencji nie został spełniony wymóg z art. 30 ust. 1 pkt 1 lit. a/ Prawo bankowe. Zasadnie organ przyjął, że wykorzystaniu funduszu stabilizacyjnego tworzonego przez K. K. jako kapitału założycielskiego sprzeciwiają się przepisy ustawy o skok, a przepisy tej ustawy są podstawą działalności dla kas. Zgodnie z art. 2 ustawy o skok, K. jest spółdzielnią, do której w zakresie nie uregulowanym stosuje się przepisy ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 1995 r. Nr 54, poz. 288 i Nr 133, poz. 654). Natomiast art. 3 ustawy o skok przewiduje, że celem kas jest gromadzenie środków pieniężnych wyłącznie swoich członków, udzielanie im pożyczek i kredytów, przeprowadzanie na ich zlecenie rozliczeń finansowych oraz pośredniczenie przy zawieraniu umów ubezpieczenia na zasadach określonych w ustawie z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 59, poz. 344, z 1993 r. Nr 5, poz. 21 i Nr 44, poz. 201, z 1994 r. Nr 4, poz. 17 i Nr 121, poz. 591 oraz z 1995 r. Nr 96, poz. 478 i Nr 118, poz. 574). W myśl ust. 2 tego artykułu Kasy prowadzą działalność niezarobkową.