Zasadnicze znaczenie w niniejszej sprawie ma art. 36 ustawy o skok, bowiem zgodnie z ust. 1 K. K. tworzy fundusz stabilizacyjny dla realizacji celów, o których mowa w art. 34. Według ust. 2 tego przepisu, fundusz stabilizacyjny powstaje z wkładów wnoszonych przez zrzeszone kasy w wysokości co najmniej 1% ich aktywów, zaś statut K. K. określa szczegółowe zasady tworzenia funduszu stabilizacyjnego i jego przeznaczenie (ust. 3). Wolne środki pieniężne funduszu stabilizacyjnego mogą być inwestowane wyłącznie w obligacje i inne papiery wartościowe emitowane, poręczone lub gwarantowane przez Skarb Państwa lub Narodowy Bank Polski, a także w jednostki uczestnictwa funduszy rynku pieniężnego (ust. 4). W myśl art. 37 ust. 1 ustawy, środki finansowe K. K. mogą być inwestowane z zachowaniem najwyższej staranności w "produkty" wymienione w treści powołanego przepisu.
Ze wskazanych przepisów wynikają podstawowe reguły gospodarki finansowej K. K., które w ocenie Sądu nie mogą zostać zmienione co do zasady ani mocą statutu ani też mocą innych ustaw, w szczególności prawa spółdzielczego oraz ustawy o rachunkowości, w świetle których ustawa o skok ma rangę przepisów lex specialis. Wbrew twierdzeniom skargi sformułowanie zawarte w art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy o skok nie może być rozumiane jako możliwość sfinansowania kapitału założycielskiego banku z funduszu stabilizacyjnego. Interpretacja powyższych przepisów i dokonana przez organ na ich podstawie subsumcja ustalonego stanu faktycznego jest trafna, bowiem zakłada, że skoro nadwyżka bilansowa powiększa fundusz stabilizacyjny K. K., to nadwyżka ta nie może być zainwestowania w kapitał założycielski przyszłego banku, gdyż sprzeciwiałoby się to treści art. 36 ustawy. Wolne środki pieniężne należące do funduszu stabilizacyjnego mogą być wykorzystane ściśle według wskazań art. 36 ust. 4 ustawy o skok, który to przepis nie przewiduje przeznaczenia tych środków przez K. na kapitał założycielski banku. Nie można też zapominać, że fundusz stabilizacyjny pod względem finansowym jest, jak sama nazwa wskazuje, gwarancją bezpieczeństwa oszczędności zgromadzonych przez kasy a w konsekwencji także członków tych kas, o czym mowa w art. 34 ustawy o skok. Jak trafnie przyjęto w rozważaniach prof. dr. hab. W. P., K. K. nie jest podmiotem gospodarczym działającym dla samej siebie lecz podmiotem, który ma działać "na rzecz swoich członków", co wprost wynika z art. 35 ustawy w związku z art. 3 ust. 1 ustawy o skok. Przy tym działalność K. K. musi mieć charakter niezarobkowy.
Odnośnie zarzutów skargi dotyczących rękojmi ostrożnego i stabilnego zarządzania bankiem przez osoby piastujące najważniejsze funkcje w organach systemu S., Sąd I instancji stwierdził, że niewątpliwie fakt umorzenia co do tych osób postępowania karnego z powodu znikomego społecznego niebezpieczeństwa czynu świadczy na ich korzyść. W ocenie Sądu, kwestia charakteru przestępstw zarzucanych podejrzanym osobom (art. 585 k.s.h. - działanie na szkodę spółki) ma w sprawie duże znaczenie. W ustawie Prawo bankowe nie ma definicji rękojmi ostrożnego i stabilnego zarządzania lecz jest to przesłanka o charakterze ocennym. W stosunku do założycieli banku przesłanka rękojmi ma gwarantować prawidłowe - czyli ostrożne i stabilne zarządzanie przyszłym bankiem. Z punktu widzenia interesu klientów banku nie jest korzystne, aby w stosunku do osób wywierających decydujący wpływ na działalność nowoutworzonego banku toczyło się w przeszłości (bliższej czy dalszej) jakiekolwiek postępowanie karne. Rację ma organ stwierdzając, że ten fakt, nawet w przypadku umorzenia postępowania karnego, nie może pozostać bez wpływu na ocenę rękojmi tychże osób.