Fundusz stabilizacyjny, w skład którego wchodzi nadwyżka bilansowa K., służy bowiem wyłącznie stabilności finansowej kas, bezpieczeństwu zgromadzonych w nich oszczędności oraz zgodności działalności kas z przepisami ustawy (art. 36 ust. 1 w związku z art. 34 ustawy). W świetle art. 36 ust. 4 tej ustawy wolne środki pieniężne funduszu stabilizacyjnego mogą być inwestowane wyłącznie w obligacje i inne papiery wartościowe emitowane, poręczone lub gwarantowane przez Skarb Państwa lub Narodowy Bank Polski, a także w jednostki uczestnictwa funduszy rynku pieniężnego. Użycie w tym ostatnim przepisie sformułowania "wyłącznie" oznacza, iż ustawodawca ograniczył możliwości inwestowania "wolnych środków pieniężnych funduszu stabilizacyjnego" tylko do inwestycji w tym przepisie wymienionych, a zatem nie jest możliwe inwestowanie tych środków w inne inwestycje, do których zalicza się również kapitał założycielski przyszłego banku.
Za taką wykładnią powołanych wyżej przepisów przemawia nie tylko literalna treść tych przepisów, lecz również wzgląd na zapewnienie bezpieczeństwa zgromadzonych w kasach oszczędności jej członków.
Sąd I instancji powołując się na opinię prawną prof. W. P. trafnie przy tym podkreślił, iż K. K. nie jest podmiotem gospodarczym prowadzącym działalność gospodarczą na własne ryzyko i odpowiedzialność, lecz podmiotem, który ma działać na rzecz swoich członków, co wprost wynika z art. 35 ustawy, przy czym ta działalność jest ściśle reglamentowana mającymi w tej sprawie zastosowanie przepisami ustawy o skok.
Wbrew zarzutom zawartym w skardze kasacyjnej przepisy ustawy o skok nie dają podstaw do odróżnienia funduszu stabilizacyjnego powstałego z wkładów wnoszonych przez zrzeszone kasy w wysokości co najmniej 1% ich aktywów (art. 36 ust. 2 ustawy) od funduszu stabilizacyjnego powstałego z nadwyżki bilansowej K. K. (art. 38 ust. 2 ustawy), gdyż bez względu na źródła finansowania tego funduszu jest to ten sam ustawowy "fundusz stabilizacyjny". W konsekwencji wolne środki pieniężne tego funduszu w zależności od źródła jego finansowania nie mogą być inwestowane zarówno w inwestycje wymienione w art. 36 ust. 4 (jako pochodzące z wkładów wnoszonych przez kasy), jak i w obejmowanie udziałów lub akcji w spółkach wymienionych w art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy (pochodzące z nadwyżki bilansowej K.), lecz wyłącznie w inwestycje, o jakich mowa w art. 36 ust. 4 ustawy.
Zauważyć w tym miejscu należy, iż Sąd Apelacyjny w G. wyrokiem z dnia 26 stycznia 2011 r., sygn. akt I Ca 1275/10 oddalił apelację K. S. K. O.-K. w S. od wyroku Sądu Okręgowego w G. z dnia 30 sierpnia 2010 r., sygn. akt IC 1245/09, którym to wyrokiem Sąd ustalił nieważność uchwały nr [...] K. w S. z dnia [...] lutego 2008 r. w zakresie objętym pozwem. W uzasadnieniu tego wyroku SA w G. stwierdził m.in., iż w świetle zapisu art. 36 ust. 1 w zw. z art. 34 ustawy o skok przeznaczeniem funduszu stabilizacyjnego jest zapewnienie stabilności finansowej kas, nie zaś K. K. Brak ustawowo określonego celu stabilizowania K. K. przez fundusz stabilizacyjny musi skutkować oceną, że kwestionowany zapis uchwały, w zakresie w jakim wskazuje, iż celem funduszu stabilizacyjnego jest stabilizowanie K. K., jest sprzeczny z prawem, a zatem nieważny. Zdaniem tego Sądu, środki funduszu stabilizacyjnego nie mogą być angażowane w sposób określony w art. 37 ustawy, m.in. w udziały czy akcje innych spółek. Środki finansowe, o których mowa w tym ostatnim przepisie, muszą zatem pochodzić z innych funduszy K. K., które K. ta jest obowiązana lub może tworzyć zgodnie z przepisami prawa spółdzielczego.