Decyzją z dnia [...] czerwca 2008 r. Nr [...] Prezes GUM, działając na podstawie art. 158 § 1 Kpa. odmówił stwierdzenia nieważności wskazanego aktu, a rozstrzygnięcie to zostało utrzymane w mocy decyzją z dnia [...] lipca 2008 r. Nr [...]. W uzasadnieniu podniesiono, że dla zastosowania § 9 rozporządzenia Ministra Finansów nie miała znaczenia jego niespójność z art. 24 ust. 2 pkt 5 ustawy Prawo o miarach w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania stronie zezwolenia, ponieważ organ jest zobowiązany stosować przepisy obowiązujące w dacie wydania decyzji i nie może badać ich konstytucyjności czy zgodności z ustawą na podstawie, której zostały wydane. Z tych względów organ stwierdził brak podstaw do przyjęcia, że decyzja została wydana bez podstawy prawnej.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. Spółka wniosła o uchylenie obu decyzji Prezesa GUM odmawiających stwierdzenia nieważności decyzji Prezesa GUM z dnia [...] listopada 2005 r. jako naruszających art. 156 § 1 pkt 2 Kpa.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, prostując jednocześnie błędnie podane przez skarżącą daty zaskarżonych decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. przyjął za organem, iż skarżąca domaga się w istocie uchylenia decyzji z dnia [...] lipca 2008 r. oraz utrzymanej nią w mocy decyzji z dnia [...] czerwca 2008 r. za czym przemawia uzasadnienie skargi oraz milcząca akceptacja przez skarżącą skorygowanych przez organ w odpowiedzi na skargę faktów i uznał, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
WSA wyjaśnił, że zainicjowane wnioskiem skarżącej postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] listopada 2005 r. jest trybem nadzwyczajnym, w którym podlega wyłącznie badaniu, czy dana decyzja jest dotknięta jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 pkt 1 - 7 Kpa. Sąd podkreślił, że stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji administracyjnej stanowi wyjątek od zasady stabilności decyzji i wymaga bezspornego ustalenia, że decyzja jest dotknięta jedną z wad wymienionych w powołanym przepisie. Jednocześnie Sąd I instancji wyjaśnił, że rozstrzygający dla oceny, czy zachodzą przesłanki stwierdzenia nieważności, jest stan prawny obowiązujący w dacie podjęcia decyzji.
Rozważając problem nieważności zaskarżonej decyzji, Sąd I instancji zważył, że decyzja ta została podjęta w dacie [...] listopada 2005 r. i jest prawną konsekwencją wydania w dniu [...] lipca 2005 r. zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej we wskazanym zakresie. W tym czasie obowiązywało rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 14 stycznia 2004 r. w sprawie opłat za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy, którego § 9 ust. 1 pkt 1 stanowił, że opłata za wydanie zezwolenia na wykonywanie instalacji lub napraw oraz sprawdzania przyrządów pomiarowych na okres 1 roku wynosi 12.000 zł. Wobec powyższego, organ określając wysokość opłaty z tego tytułu, miał obowiązek zastosować cytowany przepis, a zgodnie z ustawą Prawo o miarach, nie ma wątpliwości co do tego, iż organ ten był umocowany do wydania decyzji w przedmiocie objętym decyzją z dnia [...] listopada 2008 r. Podnoszona przez skarżącą kwestia niespójności powołanego przepisu rozporządzenia z art. 24 ust. 2 pkt 5 ustawy i niezgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, nie może skutkować przyjęciem, iż decyzja została wydana bez podstawy prawnej w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 Kpa. Sąd I instancji rozważając powyższą kwestię uznał, że organ obowiązany jest stosować przepisy obowiązujące w dacie wydania decyzji administracyjnej i nie jest upoważniony do badania ich konstytucyjności, ani też do analizy ich zgodności z ustawą. Podkreślił też, że nawet gdyby organ administracyjny takie ustalenia poczynił, to i tak nie byłoby podstaw do odstąpienia przez ten organ od zastosowania przepisów powołanego rozporządzenia, jeżeli stan faktyczny w danej sprawie wskazywałby na istnienie, tak jak w przedmiotowej sprawie, przesłanek do ich zastosowania. Sąd podkreślił, że organy administracji publicznej mają obowiązek stosowania przepisów aktów wykonawczych, nawet jeżeli stosowany przepis został wprowadzony z naruszeniem delegacji ustawowej. Sąd I instancji wyjaśnił, że o rażącym naruszeniu prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. można mówić tylko wówczas, gdy treść decyzji pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu przez proste ich zestawienie. W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego taka sprzeczność w rozpoznawanej sprawie nie miała miejsca.