Wskazana w ust. 2 przesłanka nieważności jaką jest wydanie decyzji bez podstawy prawnej oznacza, iż brak jest w obowiązującym prawie przepisu, na którym można oprzeć przyznanie stronie postępowania określonego prawa lub nałożenie na nią konkretnego obowiązku. Zgodnie z dorobkiem orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego przez brak podstawy prawnej należy rozumieć sytuacje, w których decyzja wydana została poza sferą regulacji prawnej, gdy wydanie decyzji nastąpiło w sferze stosunków cywilnoprawnych, gdy przy wydawaniu decyzji oparto się na przepisach materialnych odnoszących się do stanów faktycznych odmiennych od tych, które występują w danej sprawie, gdy wydano decyzję w sprawie, w której przyznanie prawa lub obowiązku wynikało wprost z ustawy, gdy wydano decyzję w sprawie, w której przewidziana jest inna forma działania, gdy wydano decyzję, w oparciu o przepisy aktu normatywnego, w którym organ przekroczył upoważnienie lub go nie posiadał, wreszcie gdy wydano decyzję na podstawie aktu nie obowiązującego powszechnie ( v. wyrok NSA z dnia 4 lipca 2001 r. sygn. akt IV SA 968/99).
W świetle niekwestionowanego stanu faktycznego, w którym orzekał Sąd I instancji, w dacie wydania ustalającej opłatę decyzji z dnia [...] listopada 2005 r. obowiązywał akt prawny stwarzający podstawę do nałożenia w określonej wysokości opłaty za udzielone skarżącej Spółce zezwolenie; decyzja została wydana na podstawie § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 października 2004 r. w sprawie opłat za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy ( Dz. U. Nr 229, poz. 2309 ). WSA prawidłowo stwierdził, iż organy administracji obowiązane są stosować przepisy prawa obowiązujące w dacie wydawania decyzji administracyjnej i nie leży w ich gestii badanie zgodności przepisów z Konstytucją RP czy przeprowadzanie analizy zgodności aktów podustawowych z ustawą. Ewentualna ocena niezgodności decyzji z obowiązującym prawem polegającej na oparciu rozstrzygnięcia na przepisie rozporządzenia wydanego niezgodnie z delegacją ustawową, należy do sądu administracyjnego, który może odmówić zastosowania przepisu takiego wadliwego aktu ( v. wyrok NSA z dnia 16 stycznia 2006 r. sygn. akt I OPS 4/05 ). Powyższe może jednak dokonać się w postępowaniu wymierzonym bezpośrednio przeciwko wadliwej w opisany sposób decyzji ostatecznej. Nie można natomiast zaaprobować stanowiska, zgodnie z którym niezaskarżona do sądu administracyjnego jako niezgodna z prawem ostateczna decyzja administracyjna może zostać przez właściwy organ administracyjny wyeliminowana na podstawie art. 156 § 2 pkt 2 Kpa. z tego powodu, iż obowiązujący w dacie rozstrzygania przepis rozporządzenia, na podstawie którego ta decyzja została wydana, nie odpowiada delegacji ustawowej.
Skarżąca Spółka nie zaskarżyła do sądu administracyjnego ostatecznej decyzji w przedmiocie ustalenia opłaty za wydanie zezwolenia i dochodziła swoich racji uruchamiając postępowanie nadzwyczajne, a to z omówionych wyżej powodów nie mogło odnieść zamierzonego skutku.
Z powyższych względów, na podstawie art. 184 p.p.s.a orzeczono jak w sentencji. O kosztach postępowania orzeczono na zasadzie art. 204 pkt 1 p.ps.a. oraz § 14 ust. 2 pkt 2) lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm. ).