W konsekwencji Sąd uznał, że nie miało miejsca nabycie dowodu udziału w grze, które stanowiłoby warunek przystąpienia do gry, a więc nie została spełniona przesłanka konieczna do uznania przedmiotowej akcji promocyjnej za loterię promocyjną - grę losową w rozumieniu u.g.h.
Skargą kasacyjną od powyższego wyroku złożył organ, wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia WSA w Warszawie, a także o zasądzenie kosztów postępowania. Organ zrzekł się rozprawy.
Zarzucił naruszenie:
- art. 145 § 1 pkt 1 lit a) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.; dalej "p.p.s.a."), w zw. z art. 2 ust. 1 pkt. 10 u.g.h. przez błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu przez WSA, iż przesłanką konieczną do uznania danego przedsięwzięcia za loterię promocyjną jest "nabycie innego dowodu w grze", co skutkowało uznaniem, iż przedsięwzięcie organizowane przez skarżącego nie spełniło przesłanki "nabycia dowodu innego udziału w grze", a zatem nie jest loterią promocyjną- grą losową w na gruncie u.g.h.;
- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 122, 187 §1 i 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 ze zm.; dalej "o.p.") poprzez wadliwe uznanie, iż organ powinien dokonać ponownej analizy materiału dowodowego pod kątem wystąpienia przesłanki z art. 2 ust. 1 pkt. 10 u.g.h., tj. "nabycie innego dowodu udziału w grze";
- art.141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 133 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 153 p.p.s.a przez brak w uzasadnieniu wyroku wskazań, jakie przepisy prawa procesowego zostały naruszone przez organ.
W uzasadnieniu przedstawiono argumenty na poparcie zarzutów.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA lub Sąd II instancji) rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę przyczyny nieważności postępowania sądowoadministracyjnego z art. 183 § 2 p.p.s.a. W rozpoznawanej sprawie nie wystąpiły okoliczności skutkujące nieważnością postępowania, zatem spełnione zostały warunki do rozpoznania skargi kasacyjnej.
Zgodnie z treścią art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. skarga kasacyjna może być oparta na naruszeniu prawa materialnego, które może polegać na błędnej wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu albo na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy.
Skarga kasacyjna Dyrektora oparta została na obu podstawach kasacyjnych z art. 174 p.p.s.a. W takiej sytuacji Sąd II instancji w pierwszej kolejności rozpoznaje podniesione w tej skardze zarzuty procesowe, a dopiero w dalszej zarzuty materialne. Konieczność zachowania takiej kolejności rozpoznania zarzutów kasacyjnych wynika z tego, że ocena sposobu stosowania prawa materialnego jest możliwa dopiero wówczas, gdy zostanie ustalone, że stan faktyczny sprawy jest między stronami niesporny, albo że nie został skutecznie zakwestionowany w postępowaniu kasacyjnym.