Skarga kasacyjna na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o udzieleniu zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Myślińska Sędziowie Małgorzata Korycińska NSA Tadeusz Cysek (spr.) Protokolant Patrycja Czubała po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2012 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Komisji Nadzoru Finansowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 5 października 2010 r. sygn. akt VI SA/Wa 1420/10 w sprawie ze skargi W. Z. na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] kwietnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o udzieleniu zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W.; 2. zasądza od W. Z. na rzecz Komisji Nadzoru Finansowego kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Inne orzeczenia o symbolu:
6372 Prowadzenie przedsiębiorstwa maklerskiego
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Komisja Nadzoru Finansowego
Uzasadnienie strona 1/4

Objętym skargą kasacyjną wyrokiem z dnia 5 października 2010 r., sygn. akt VI SA/Wa 1420/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. po rozpoznaniu skargi W. Z. stwierdził nieważność decyzji Komisji Nadzoru Finansowego (dalej: KNF) z dnia [...] kwietnia 2010 r., nr [...] oraz utrzymanej nią w mocy decyzji KNF z dnia [...] grudnia 2009 r. o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Papierów Wartościowych i Giełd (dalej: KPWiG ) z dnia [...] września 2004 r., sygn. [...] o udzieleniu zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej przez [...] S.A. z siedzibą w W.

Sąd I instancji - odnotowując, że w ocenie KNF istniała podstawa do wydania decyzji o jakiej mowa w art. 157 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej: k.p.a.) wobec braku posiadania przez wnioskującego o stwierdzenie nieważności W. Z. przymiotu strony w rozumieniu art. 28 k.p.a. - uznał, że skarga podnosząca wadliwość oceny organu zasługuje na uwzględnienie lecz z innych przyczyn niż w niej podniesiono.

Przedstawiając argumenty w zakresie orzeczonego zaskarżonym wyrokiem stwierdzenia nieważności Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wskazał, że KNF jest organem utworzonym na mocy ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowych (Dz. U. Nr 157, poz. 1119 ze zm., dalej: ustawa o nadzorze nad rynkiem finansowym). Na mocy art. 65 ust. 1 ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym z dniem wejścia w życie tej ustawy, centralny organ administracji rządowej - KPWiG został zniesiony a jego zadania przejął nowy organ KNF. Zgodnie z art. 11 ust. 1 pkt 5 ustawy do postępowania KNF i przed KNF stosuje się przepisy ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, chyba, że przepisy szczególne stanowią inaczej. Natomiast na mocy art. 11 ust. 1 pkt 6 do decyzji KNF stosuje się odpowiednio przepis art. 127 § 3 k.p.a., chyba, że przepisy szczególne stanowią inaczej. W ocenie Sądu I instancji KNF wykonuje zadania należące do znoszonych organów, jednak nie staje się przez to centralnym organem administracji rządowej bowiem ustawa nie wskazuje wprost na taką pozycję tego organu. KNF zgodnie z art. 67 ust. 1 ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym jedynie wykonuje zadania należące dotychczas do KPWiG, nie ma natomiast pozycji "ministra" w rozumieniu art. 5 § 2 pkt 4 k.p.a. Ponadto fakt odesłania w art. 11 ust. 6 ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym do art. 127 § 3 k.p.a. na zasadzie "odpowiedniego" stosowania wskazuje, że ustawodawca nie traktuje w systemie prawa polskiego KNF jako "ministra". Wprowadzenie przywołanej normy prawnej zdaniem Sądu byłoby zbędne, gdyby ustawodawca uważał KNF za "ministra". Powyższy przepis konstytuujący instytucję proceduralną wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy miałby wówczas zastosowanie na zasadzie stosowania przepisów k.p.a. wprost, co jest regułą wynikająca z art. 11 ust. 5 ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym.

Przewidziane w art. 11 ust. 6 ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym odpowiednie zastosowanie art. 127 § 3 k.p.a. dotyczyć może tylko decyzji wydawanych przez KNF i postępowania odwoławczego, bo to postępowanie reguluje art. 127 k.p.a. Nie ma natomiast podstaw do zastosowania tego samego trybu w przypadku wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji, bowiem postępowanie o stwierdzenie nieważności uregulowane jest w k.p.a. odrębnie, zaś KNF nie jest "ministrem" w rozumieniu k.p.a. i posiada swój organ nadzoru.

Strona 1/4
Inne orzeczenia o symbolu:
6372 Prowadzenie przedsiębiorstwa maklerskiego
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Komisja Nadzoru Finansowego