Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Rysz Sędzia NSA Andrzej Skoczylas (spr.) Sędzia del. WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz Protokolant Paweł Gorajewski po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 października 2016 r. sygn. akt VI SA/Wa 3012/15 w sprawie ze skargi A. K. na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] września 2015 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie obowiązków informacyjnych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A. K. na rzecz Komisji Nadzoru Finansowego 2700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 14 października 2016 r., sygn. akt VI SA/Wa 3012/15, oddalił w całości skargę A. K. na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] września 2015 r., w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie obowiązków informacyjnych.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył A. K., zaskarżając orzeczenie w całości oraz domagając się jego uchylenia w całości i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, a także zasądzenia kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302; powoływanej dalej jako: p.p.s.a.) zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie:
1. prawa materialnego, tj.: poprzez błędną wykładnię przepisu art. 96 ust. 7 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 185, poz. 1439 ze zm.; dalej: ustawa o ofercie publicznej), polegającą na przyjęciu, iż "art. 96 ust. 7 ustawy o ofercie nie wymaga aby decyzja o nałożeniu kary na członka zarządu miała walor ostateczności" oraz że "norma prawna powyższego przepisu zostaje spełniona już w chwili doręczenia decyzji pierwszoinstancyjnej", co spowodowało w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie tego przepisu polegające na jego niezastosowaniu i uznanie, że nałożenie kary pieniężnej na Skarżącego nastąpiło przed upływem przedawnienia, podczas gdy nałożenie tej kary nastąpiło w istocie po upływie przedawnienia, tj. po upływie 6 miesięcy od wydania decyzji, o której mowa w art. 96 ust. 1 ustawy o ofercie publicznej;
2. prawa procesowego, tj.:
1) przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 ze zm.; powoływanej dalej jako: k.p.a.) w zw. z art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a., poprzez nieuchylenie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zaskarżonej decyzji w sytuacji, gdy została ona wydana pomimo bezprzedmiotowości postępowania z uwagi na upływ 6 miesięcznego terminu przedawnienia z art. 96 ust. 7 ustawy o ofercie publicznej;
2) przepisu art. 141 § 4 p.p.s.a., polegające na braku należytego uzasadnienia wyroku, w szczególności poprzez brak wyjaśnienia, jakimi motywami kierował się w zaskarżonym wyroku Sąd, rozpatrując zarzut skargi w zakresie naruszenia art. 96 ust. 7 ustawy o ofercie publicznej polegający na nałożeniu kary pieniężnej po okresie przedawnienia i przyjmując, że "art. 96 ust. 7 ustawy o ofercie nie wymaga aby decyzja o nałożeniu kary na członka zarządu miała walor ostateczności" oraz że "norma prawna powyższego przepisu zostaje spełniona już w chwili doręczenia decyzji pierwszoinstancyjnej";
3) przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 107 § 1 i 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 11 ust. 5 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. Nr 157, poz. 1119 ze zm.; powoływanej dalej jako: ustawa o nadzorze), poprzez nieuchylenie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zaskarżonej decyzji, pomimo naruszenia przez organ administracji powołanych wyżej przepisów postępowania i niezawarcie w zaskarżonej decyzji Komisji Nadzoru Finansowego uzasadnienia faktycznego i prawnego oraz uzupełnienie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Komisji Nadzoru Finansowego o uzasadnienie przez osobę niebędącą organem, a więc do tego nieuprawnioną;