Wojewoda podniósł także, że gdyby nawet uznać, iż uchwała jest jednak skierowana do podmiotów zewnętrznych, to winna ona zawierać określenie opłat z uwzględnieniem podatku od towarów i usług, a nie tylko wskazywać kwotę netto. W związku z tym Wojewoda ocenił, że oznaczenie przez Radę Miejską opłat cmentarnych netto było sprzeczne z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce komunalnej w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 ze zm.).
Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. oddalając skargę stwierdził, że zaskarżona uchwała nie narusza prawa. Sąd zauważył, że zgodnie z art. 87 ust. 2 Konstytucji RP akty prawa miejscowego są źródłami powszechnie obowiązującego prawa na obszarze działania organów, które je ustanowiły, a uszczegółowienie tej regulacji stanowi art. 40 ust. 1 i 2 ustawy o samorządzie gminnym. Według tych przepisów gminy mogą stanowić akty prawa miejscowego na podstawie stosownych ustawowych upoważnień (ust. 1), jak i wydawać je w ogólnie nakreślonym zakresie wskazanym w art. 40 ust. 2. W tym drugim przypadku chodzi między innymi o akty wydawane w zakresie zasad zarządu mieniem gminy (pkt 3) oraz zasad i trybu korzystania z gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej (pkt 4). Dopiero akty wydane przez właściwe organy na tych podstawach uzyskują miano aktów prawa miejscowego, których obowiązek publikacji w dzienniku urzędowym województwa wynika z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych. Z woli ustawodawcy akty te otrzymały cechę powszechności, co oznacza, że ze swej istoty są to akty generalne, adresowane do wszystkich mieszkańców gminy lub szerzej, do wszystkich osób przebywających na terenie gminy, w tym też do odbiorców usług oraz osób korzystających z obiektów i urządzeń użyteczności publicznej. W ocenie Sądu, bezpodstawne jest twierdzenie, że akty określone w art. 40 ust. 2 omawianej ustawy nie są aktami prawa miejscowego, gdyż dotyczą wewnętrznego ustroju gminy i są bezpośrednio kierowane do oznaczonego kręgu adresatów, przeważnie do organów gminy i jej jednostek organizacyjnych. Sąd zauważył, że na gruncie art. 40 ustawy o samorządzie gminnym w doktrynie zasadnie przeprowadza się podział aktów prawa miejscowego na akty:
1/ zawierające przepisy prawne powszechnie obowiązujące lub akty stanowione na podstawie szczegółowego umocowania ustawowego,
2/ akty zawierające przepisy prawne kierownictwa wewnętrznego lub akty stanowione na podstawie unormowań ogólnych (tzw. blankietowych).
Sąd pierwszej instancji stwierdził, że z samego określenia, iż dany akt jest aktem kierownictwa wewnętrznego nie wynika utrata przez ten akt charakteru aktu prawa miejscowego.
Zdaniem Sądu, szczegółowy zakres regulacji art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce komunalnej, który dotyczy ustalania cen i opłat za "usługi komunalne o charakterze użyteczności publicznej" oraz za "korzystanie z obiektów i urządzeń użyteczności publicznej", zawiera takie pojęcia, które mieszczą się w ogólnych pojęciach użytych w art. 40 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy o samorządzie gminnym, to jest częściowo w pojęciu "zasad zarządu mieniem gminy", jeśli chodzi o usługi komunalne, a częściowo w pojęciu "zasad i trybu korzystania z gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej", w części dotyczącej cen i opłat za korzystanie z obiektów i urządzeń użyteczności publicznej. Tak więc uchwały wydane na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce komunalnej są aktami prawa miejscowego w rozumieniu art. 40 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy o samorządzie gminnym.