Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kuba Sędzia NSA Maria Jagielska Sędzia NSA Joanna Zabłocka (spr.) po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 grudnia 2017 r. sygn. akt VI SA/Wa 1468/17 w sprawie ze skargi A. na decyzję Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia [...] maja 2017 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia podlegania obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym skargą kasacyjną wyrokiem z dnia 7 grudnia 2017 r. sygn. akt VI SA/Wa 1468/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia (dalej: Prezes NFZ) z dnia 15 maja 2017 r. oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Dyrektora Wielkopolskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia (dalej: Dyrektor OW NFZ) z 16 stycznia 2015 r., którą ustalono, że w dniach 17 stycznia 2011 r., 14 marca 2011 r. oraz 19 stycznia 2012 r. C. K. (dalej: Wykonawca) podlegał obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu wykonania umów zawartych z P. O. R. P. z siedzibą w W. (dalej: płatnik składek), do których zgodnie z ustawą z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r. poz. 459, dalej k.c.), stosuje się przepisy dotyczące zlecenia.
Z uzasadnienia wyroku Sądu I instancji wynika, że za podstawę rozstrzygnięcia przyjął następujące ustalenia:
W lipcu 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Warszawie (dalej: ZUS) zwrócił się do Dyrektora OW NFZ z wnioskiem o wydanie decyzji w sprawie podlegania przez Wykonawcę obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu z tytułu wykonania umów o świadczenie usług, do których zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia.
ZUS podał, że ww. umowy zostały zawarte dnia 17 stycznia 2011 r., 14 marca 2011 r. oraz 19 stycznia 2012 r., a ich stronami był Wykonawca i płatnik składek. Uzasadniając swoje żądanie ZUS poinformował, że w wyniku przeprowadzonej u płatnika składek kontroli ustalono, że Wykonawca nie został z tytułu ww. umów zgłoszony do obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego. Wyjaśnił, że Wykonawca posiadał w tym czasie u innego płatnika składek inny tytuł do objęcia go ubezpieczeniem społecznym.
Decyzją z dnia 16 stycznia 2015 r. Dyrektor OW NFZ ustalił, że Wykonawca podlegał obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu wykonania na rzecz płatnika składek spornych umów o świadczenie usług.
Prezes NFZ utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Jako podstawę prawną decyzji wskazana art. 102 ust. 5 pkt 24 w zw. z art. 109 ust. 5 oraz art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. e) ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1793 ze zm., dalej: u.o.ś.), a także art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2016 r. poz. 23 ze zm., dalej k.p.a.).
W uzasadnieniu decyzji Prezes NFZ ustalił, że sporne umowy, zawarte między Wykonawcą a płatnikiem składek, obejmowały: umowa ze stycznia 2011 r. - "wzięcie przez Wykonawcę udziału w organizowanej przez Zamawiającego debacie pt. "M. p. o K."; umowa z marca 2011 r. - "wygłoszenie przez Wykonawcę wykładu "A., k., d." podczas seminarium, a umowa ze stycznia 2012 r. - przeprowadzenie dyskusji - "R. b. w r. u. i r.". Uznał, że są to umowy o świadczenie usług, a nie umowy rezultatu, ponieważ trudno dopatrzeć się w nich indywidualizacji zamówionego dzieła-rezultatu, czyli takiego jego oznaczenia, które zdecydowanie przydawałoby mu cechy tylko jemu właściwe i niepowtarzalne.