W myśl z kolei art. 151 ppsa, razie nieuwzględnienia skargi w całości albo w części sąd oddala skargę odpowiednio w całości albo w części.
Treść przepisu wskazuje zatem jednoznacznie, że ma on charakter normy tzw. "wynikowej’ i zasadnie przyjmuje się, że przepis ten nie może być samoistną podstawą skargi kasacyjnej.
W tej sytuacji, wobec niezakwestionowanych skutecznie ustaleń faktycznych, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że subsumcja normy prawa materialnego do ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie, a dotyczących de facto stanu stwierdzonego w dniu kontroli w placówce handlowej, tj. w dniu 27 maja 2015 r., była prawidłowa.
W ramach podstawy kasacyjnej obejmującej naruszenie przepisów postępowania, autor skargi kasacyjnej zarzucił również Sądowi I instancji naruszenie art. 141 § 4 ppsa poprzez - jak stwierdził - brak wystarczającego wyjaśnienia zaskarżonego rozstrzygnięcia w zakresie, w jakim Sąd uznał ekspozycję za niedopuszczalną mimo, że znajdowała się ona wewnątrz lokalu.
Powyższy zarzut nie zasługuje na uwzględnienie z niżej przedstawionych względów.
Zgodnie z art. 141 § 4 ppsa, uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. (...)
W orzecznictwie zasadnie podnosi się, że naruszenie art. 141 § 4 ppsa może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną w dwóch przypadkach: po pierwsze, jeżeli uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sadu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia, po drugie, gdy uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało sporządzone w sposób uniemożliwiający przeprowadzenie jego kontroli przez Naczelny Sąd Administracyjny (por. uchwała NSA z dnia 15 lutego 2010 r., II FPS 8/09, wyrok NSA z dnia 25 października 2016 r., I FSK 391/15 oraz z dnia 2 marca 2017 r., sygn. akt II GSK 4887/16). Żadna ze wskazanych okoliczności w niniejszej sprawie nie miała miejsca.
Jak już wskazano, spór w rozpoznawanej sprawie dotyczy oceny, czy wystawianie w witrynie sklepowej sklepu monopolowego znajdującej się bezpośrednio przy chodniku ul. Z. [...] w K., będących w sprzedaży znaków towarowych napojów alkoholowych, jest reklamą tych produktów w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości, zabronioną lub ograniczoną na podstawie art. 131 tej ustawy. W pisemnych motywach rozstrzygnięcia WSA wyjaśnił dlaczego uznał za niedopuszczalną ekspozycję w postaci znaków towarowych napojów alkoholowych na witrynie sklepowej. Wskazał podstawę prawną zarówno reklamy napojów alkoholowych, jak i zakazu tej reklamy, powołał się również na wskazywaną przez ustawodawcę wykładnię celowościową w przy stosowaniu art. 131 ustawy o wychowaniu w trzeźwości. Wojewódzki Sąd Administracyjny zaznaczył też, że wobec możliwości zapoznania się z ekspozycją z zewnątrz, w sprawie nie miał znaczenia fakt, że ustawiona była ona wewnątrz lokalu. Wobec powyższego zarzut naruszenia art. 141 § 4 ppsa należy uznać za nieuzasadniony.
Naczelny Sąd Administracyjny jednocześnie zauważa, że wobec treści art. 18 ust. 10 pkt 1 w zw. z art. 131 ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, stwierdzone naruszenie zakazu reklamy napojów alkoholowych - co do zasady - uzasadnia cofnięcie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, bez względu na późniejsze zaniechanie naruszeń. Jednakże wobec związania zarówno zasadą zakazu orzekania na niekorzyść strony, jak i granicami zarzutów skargi kasacyjnej kwestia ta w rozpatrywanym przypadku nie mogła mieć wpływu na rozstrzygnięcie.
W świetle całokształtu poczynionych rozważań skład orzekający Naczelnego Sądu Administracyjnego uznał, że skarga kasacyjna - nie mając usprawiedliwionych podstaw - podlegała oddaleniu.
Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ppsa orzekł jak w sentencji wyroku.