Po rozpatrzeniu wniosku D. S. o ponowne rozpatrzenie sprawy Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego, decyzją z dnia [...] stycznia 2004 roku utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] października 2003 roku. W ocenie organu administracji decyzja z dnia 23 sierpnia 2001 roku rażąco narusza art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a., bowiem nie uwzględniono przy jej wydaniu wszystkich okoliczności mogących mieć istotny wpływ na całokształt sprawy.
Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosła D. S.
Oddalając skargę, Sąd I instancji wskazał, że postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej, prowadzone na podstawie art. 156 § 1 k.p.a., jest postępowaniem nadzwyczajnym, którego przedmiotem nie jest merytoryczne rozpoznanie sprawy, ale weryfikacja wydanej już decyzji z punktu widzenia kwalifikowanych wad określonych w treści art. 156 § 1 pkt 1-7 k.p.a. Zdaniem Sądu organ administracji, rozpatrując sprawę ponownie, prawidłowo zastosował się do utrwalonej w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego zasady, że zakres ponownego rozstrzygnięcia sprawy w postępowaniu prowadzonym w trybie art. 127 § 3 k.p.a. wyznaczony jest zakresem rozstrzygnięcia po raz pierwszy przez organ naczelny lub centralny. Oznacza to, że organ nie może zmieniać rodzaju sprawy i wypowiadać się w przedmiocie uprzednio nieobjętym postępowaniem.
Skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 kwietnia 2004 roku wniosła D. S. reprezentowana przez radcę prawnego, zarzucając naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 156 § 1 pkt 5 k.p.a. przez przyjęcie, że uzyskanie zgody skarżącej - właścicielki sąsiedniej nieruchomości - na kontynuację robót budowlanych jest obowiązkiem niewykonalnym, co powoduje, że decyzja w tej części staje się niewykonalna. Wskazując na powyższe strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.
Uzasadniając zarzuty środka odwoławczego podniesiono, iż w doktrynie prawa oraz orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjęto, że negatywne nastawienie adresatów czy innych podmiotów do wykonania decyzji nie stanowi przeszkody powodującej jej niewykonalność (J. Borkowski [w:] Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, C.H.Beck 1996, str. 727; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 lutego 1986 roku, sygn. akt III SA 1146/85, opubl. ONSA 1986/1/12). Zdaniem autora skargi kasacyjnej nawet gdyby przyjąć, że w sprawie występuje jakakolwiek forma niewykonalności decyzji, to nie sposób uznać, że niewykonalność ta ma charakter trwały, gdyż skarżąca wielokrotnie wyrażała zgodę na istniejące posadowienie budynku jednakże nie bezwarunkowo. Tożsame stanowisko strona wnosząca skargę kasacyjną zajęła w kwestii niewykonalności decyzji w dniu jej wydania, tj. w dniu 29 listopada 1991 roku. W tym czasie stosunki pomiędzy skarżącą i inwestorem miały charakter dobrosąsiedzki; kwestia warunków, na jakich miała być prowadzona budowa pozostawała otwarta i była przedmiotem ustaleń. Przywołując wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 marca 1983 roku (sygn. akt I SA 1513/82, opubl. ONSA 1983/1/20) wskazano, iż w sprawie można mówić o naruszeniu uzasadnionego interesu osoby trzeciej, gdyż obowiązek uzyskania zgody na ograniczenie przysługujących skarżącej praw wynika z obowiązujących ówcześnie przepisów prawa.