Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jerzy Bujko (spr.) sędzia NSA Krystyna Borkowska sędzia del. WSA Mariola Kowalska Protokolant Wojciech Latocha po rozpoznaniu w dniu 22 września 2010 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 grudnia 2009 r. sygn. akt IV SA/Wa 1128/09 w sprawie ze skargi M. T. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] marca 2009 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia lokalizacji drogi krajowej 1. uchyla zaskarżony wyrok w punkcie 2; 2. uchyla zaskarżoną decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] marca 2009 r. nr [...] w części nieobjętej punktem 1 wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie; 3. zasądza od Ministra Infrastruktury na rzecz M. T. kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Wyrokiem z dnia 3 grudnia 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu sprawy ze skargi M.T. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] marca 2009 r. w przedmiocie ustalenia lokalizacji drogi krajowej, uchylił zaskarżoną decyzję w części utrzymującej w mocy decyzję Wojewody Wielkopolskiego z dnia [...] grudnia 2008 r. w odniesieniu do działki [...] z arkusza [...], a w pozostałej części oddalił skargę.
W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji wskazał, że decyzją z dnia [...] marca 2009 r. Minister Infrastruktury, po rozpatrzeniu odwołań: R.N., J.B., A.T., J.T. oraz M.T. od decyzji Wojewody Wielkopolskiego z dnia [...] grudnia 2008 r. o ustaleniu lokalizacji drogi krajowej dla inwestycji polegającej na rozbudowie węzła "[...]" w ciągu ulicy W. i B. (droga krajowa nr 92) w Poznaniu, województwo wielkopolskie, zatwierdzającej projekt podziału nieruchomości oraz nadającej decyzji rygor natychmiastowej wykonalności, utrzymał decyzję Wojewody w mocy.
W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Minister wyraził stanowisko, że lokalizacja przedmiotowej inwestycji nastąpiła w zgodzie z przepisami ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 721 ze zm.). Odnosząc się do zarzutów odwołania skarżącej Minister wskazał, że nie można zgodzić się z twierdzeniem, że zmiana zakresu wniosku o ustalanie lokalizacji inwestycji drogowej, jak również znowelizowanie przepisów wskazanej wyżej ustawy stanowią podstawę do wszczęcia nowego postępowania. Dyspozycja zawarta w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 lipca
2008 r. o zmianie ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych stanowi, że do spraw wszczętych i niezakończonych decyzją ostateczną do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. W ocenie organu, pozostałe zarzuty skarżącej, odnoszące się do obowiązków wynikających z zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (uchwała Rady Miasta Poznania Nr LXXXV/954/IV/2006 z dnia 10 stycznia 2006 r.) nie mogą być uwzględnione, ponieważ zgodnie z art. 10 ustawy, zapisy planów nie mają zastosowania do spraw z zakresu lokalizacji inwestycji drogowych.
Skargę na powyższą decyzję wniosła M.T.
Uchylając w części zaskarżoną decyzję Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podkreślił, że w swoim odwołaniu od decyzji Wojewody skarżąca podniosła m.in., że objęcie granicami inwestycji działki nr 6/4, stanowiącej własność skarżącej, na której to działce przewidziano lokalizację stacji transformatorowej, nie znajduje uzasadnienia w kontekście poszerzenia pasa drogowego ciągu ulicy B.. Skarżąca wniosła tym samym o wyłączenie wspomnianego gruntu z terenu inwestycji. Wprawdzie organ odwoławczy zreferował na stronie czwartej uzasadnienia cytowany zarzut i żądanie, niemniej w dalszej części w żaden sposób się do nich nie ustosunkował. Istotą odwołania jest zarzut, że wywłaszczenie nieruchomości skarżącej nie jest bezwzględnie konieczne, a zatem, że doszło do nadmiernej ingerencji organów administracji w prawo własności. W szczególności organ powinien rozważyć zwrócenie się do wnioskodawcy-inwestora o zajęcie w powyższym zakresie stanowiska, które następnie winien zweryfikować pod kątem tego, czy istotnie uwzględnienie postulatów skarżącego nie jest możliwe, co winno znaleźć swoje odzwierciedlenie w uzasadnieniu rozstrzygnięcia. Pomimo oczywistej potrzeby sprawnego realizowania inwestycji drogowych nie sposób założyć, że organ administracji właściwy w zakresie orzekania o lokalizacji dróg jest ściśle związany wnioskiem inwestora w taki sposób, że nie może dokonywać kontroli poszczególnych elementów planowanej inwestycji pod kątem ustalenia, czy nie dojdzie do nieuzasadnionej nadmiernej ingerencji w prawo własności obywateli.