Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Włodzimierz Ryms Sędziowie Sędzia NSA Maciej Dybowski (spr.) Sędzia del. WSA Jerzy Siegień Protokolant starszy inspektor sądowy Wioletta Lasota po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej J. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 14 listopada 2012 r. sygn. akt II SA/Bd 832/12 w sprawie ze skargi J. K.i na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] 2012 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 14 listopada 2012 r., sygn. akt II SA/Bd 832/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy oddalił skargę J. K. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] 2012 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia.
Wyrok ów zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym:
Decyzją z dnia [...] 1992 r. nr [...] (dalej decyzja z [...] 1992 r.) Prezydent Miasta [...] (dalej Prezydent) nakazał J. K. i D. K. rozbiórkę w terminie do 16 października 1992 r. samowolnie zrealizowanej rozbudowy pawilonu handlowo-usługowego usytuowanego na nieruchomości przy ul. [...] w [...].
W związku z niewykonaniem nałożonego obowiązku, postanowieniem z [...] 2012 r. nr [...] (dalej postanowienie z [...] 2012 r.) Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego Powiatu Grodzkiego w [...] (dalej PINB, Powiatowy Inspektor bądź organ I instancji), na podstawie art. 123 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej kpa) oraz art. 2 § 1 pkt 10, art. 3 § 1, art. 5 § 1 pkt 1, art. 6 § 1, art. 15 § 1, art. 17 § 1, art. 20 § 1 pkt 4, art. 26 § 4, art. 64a § 1 pkt 1 i art. 121 § 4, i 5 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz. U. z 2005 nr 229, poz. 1954 ze zm., dalej upea) i Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 21 lutego 2012 r. w sprawie ceny 1m2 powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego za IV kwartał 2011 r. (Dz. Urz. GUS poz. 9), nałożył na J. K. (dalej skarżąca) - współwłaścicielkę w 14/15 części zabudowanej nieruchomości przy ul. [...], jednorazową grzywnę w wysokości 33.135,00 zł celem przymuszenia do wykonania obowiązku rozbiórki samowolnie zrealizowanej rozbudowy pawilonu handlowo-usługowego usytuowanego na nieruchomości przy ul. [...] w [...]. Jednocześnie ustalił opłatę za wydanie niniejszego postanowienie w wysokości 68 zł i zobowiązał skarżącego do wykonania obowiązku rozbiórki w terminie do 30 czerwca 2012 r., informując że w razie niewykonania obowiązku w podanym terminie będzie orzeczone wykonanie zastępcze.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, że przed dokonaniem wyboru właściwego środka egzekucyjnego organ zlecił wykonanie kosztorysu robót rozbiórkowych całego budynku. Z otrzymanego 12.12.2011 r. kosztorysu wynika, że koszt wykonania zastępczego rozbiórki całego budynku opiewa na łączną kwotę 139.726,81 zł, a łączna wysokość grzywny w celu przymuszenia obliczona na podstawie art. 121 § 5 upea wynosi 121.884,00 zł. PINB, kierując się zasadą celowości i stosowania najłagodniejszego środka w postępowaniu egzekucyjnym oraz zasadą stosowania środków egzekucyjnych przewidzianych tylko w ustawie, z pośród katalogu środków egzekucyjnych w postępowaniu egzekucyjnym dotyczącym obowiązku o charakterze niepieniężnym dotyczących przepisów prawa budowlanego dokonał wyboru grzywny w celu przymuszenia.
W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżąca zarzuciła naruszenie art. 7 § 2 upea przez nie zastosowanie środka prowadzącego bezpośrednio do wykonania nałożonego obowiązku, lecz wyraźne wskazanie, że organ zamierza egzekwować różne środki przymusu. Zdaniem skarżącej, doszło do naruszenia art. 7-11, art. 107 § 3 kpa w zw. z art. 2 Konstytucji RP przez przyjęcie, że nałożenie grzywny prowadzi bezpośrednio do wykonania nałożonego obowiązku bez wskazania jak to jest możliwe. Skarżąca zarzuciła organowi naruszenie art. 10 § 1 kpa przez uniemożliwienie jej wypowiedzenia się co do zebranych materiałów dowodowych.