Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Kultury w przedmiocie odmowy zezwolenia na budowę ścieżki rowerowej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Barbara Adamiak Sędziowie Sędzia NSA Joanna Banasiewicz ( spr. ) Sędzia NSA Stanisław Nowakowski Protokolant Elżbieta Maik po rozpoznaniu w dniu 14 września 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Burmistrza Gminy S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 kwietnia 2006 r. sygn. akt I SA/Wa 1520/05 w sprawie ze skargi Burmistrza Gminy S. na decyzję Ministra Kultury z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy zezwolenia na budowę ścieżki rowerowej oddala skargę kasacyjną.

Inne orzeczenia o symbolu:
6365 Inne zezwolenia, zgody i nakazy z zakresu ochrony zabytków
Inne orzeczenia z hasłem:
Budowlane prawo
Zabytki
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Kultury
Uzasadnienie strona 1/2

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2006 r., sygn. akt I SA/Wa 1520/05 oddalił skargę Burmistrza Gminy S. na decyzję Ministra Kultury z dnia [...], nr [...] w przedmiocie odmowy zezwolenia na budowę ścieżki rowerowej.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy.

Decyzją z dnia [...] Minister Kultury uchylił decyzję [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w B. z dnia [...] nr [...] odmawiającą zezwolenia na realizację ścieżki rowerowej B- S. w części dotyczącej jej wykonania wzdłuż drogi wojewódzkiej nr [...], na odcinku od stacji CPN przy ul. B. do ul. P. w S., w pozostałej części tj. dotyczącej budowy ścieżki rowerowej na odcinku od ul. P. do ul. K. (wzdłuż ul. Kl.) utrzymał decyzję organu pierwszej instancji w mocy. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Minister Kultury podniósł, że ulica Kl., kształtowana najprawdopodobniej od XVI w., jako istotny element przestrzennego rozplanowania S. stanowi cenny zabytek i w związku z tym należy pozostawić ją w dotychczasowych parametrach. Ponadto stwierdzono, że budowa ścieżki rowerowej o asfaltowej nawierzchni spowodowałaby uszczerbek dla wartości historycznych tej części miasta, jak i bezpośredniego otoczenia zabytkowych katakumb, a nadto w sposób niekorzystny wpłynęłaby na walory krajobrazowe ul. Kl.

Na powyższą decyzję Ministra Kultury skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł Burmistrz Gminy S., który domagał się uchylenia zaskarżonej decyzji w części utrzymującej w mocy decyzję organu I instancji, zarzucając uznaniowe zastosowanie normy art. 36 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Skarżący podniósł, że planowana ścieżka rowerowa przyczyni się do poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego, nie zmniejszy walorów krajobrazowych tej części miasta i przyczyni się do zwiększenia ruchu turystycznego. Zarzucił, że opinia obu organów o zeszpeceniu krajobrazu zabytkowej części miasta jest za daleko idąca i nie poparta żadnymi dowodami, stwierdził, że odczucia estetyczne nie powinny stanowić podstawy odmowy uzgodnienia decyzji lokalizacyjnej dla realizacji inwestycji, która ma doniosłe znaczenie dla gminy i ma zostać sfinansowana ze środków unijnych.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalając skargę wskazał, że stosownie do art. 36 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. Nr 162, poz. 1568) pozwolenia Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków wymaga wykonywanie robót budowlanych w otoczeniu zabytków. Poza sporem pozostaje fakt, że ul. Kl., wzdłuż której miałaby przebiegać ścieżka rowerowa, położona jest w zabytkowej części S., co wynika z decyzji [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w B. z dnia [...] oraz załączonej mapy. W tej sytuacji organy miały nie tylko prawo, ale i obowiązek wynikający z cytowanego wyżej przepisu, zapoznania się z dokumentacją planowanej inwestycji i odmówić zezwolenia na jej realizację w planowanym kształcie, skoro uznały, że w negatywny sposób wpłynie ona na wygląd zabytkowej części miasta. Odnosząc się do zarzutów skargi Sąd I instancji stwierdził, że ani władze miasta S. ani Sąd nie są kompetentne do oceny co ma wpływ na zmniejszenie, czy też ewentualne zwiększenie, walorów historycznych pomników kultury materialnej w Polsce. Takie uprawnienia przysługują wyspecjalizowanym służbom, do których należą konserwatorzy zabytków. Na marginesie Sąd zauważył, że [...] Wojewódzki Konserwator Zabytków w B. zaproponował rozwiązanie alternatywne mające na celu realizację inwestycji. Reasumując Wojewódzki Sad Administracyjny stwierdził, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa i oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej p.p.s.a.

Strona 1/2
Inne orzeczenia o symbolu:
6365 Inne zezwolenia, zgody i nakazy z zakresu ochrony zabytków
Inne orzeczenia z hasłem:
Budowlane prawo
Zabytki
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Kultury