Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Gliniecki Sędziowie Krystyna Borkowska Jerzy Stelmasiak (spr.) Protokolant Agnieszka Majewska po rozpoznaniu w dniu 10 października 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej U. i P.K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 maja 2005 r. sygn. akt VII SA/Wa 1047/04 w sprawie ze skargi U. i P. K. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] maja 2004 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej nakazu rozbiórki oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 23 maja 2005 r. (sygn. akt VII SA/Wa 1047/04) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę U. i P. K. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] maja 2004 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej nakazu rozbiórki.
W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne.
Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. decyzją z dnia 10 czerwca 2002 r. wydaną na podstawie art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 ze zm.) nakazał U. i P. K. rozbiórkę samowolnie realizowanego budynku gospodarczego o wymiarach 7 x 15 m i powierzchni zabudowy 105 m2 zlokalizowanego na działce nr ewid. 683 w miejscowości D. gmina R. Następnie, powyższa decyzja stała się ostateczna. Z kolei pismem z dnia 28 sierpnia 2003 r. skierowanym do Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Poznaniu U. i P. K. wnieśli o stwierdzenie nieważności tej decyzji. Dlatego też Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Poznaniu po uchyleniu przez organ odwoławczy wcześniejszej decyzji wydanej w tym postępowaniu (odmawiającej wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności) decyzją z dnia 14 kwietnia 2004 r. wydaną na podstawie art. 158 § 1 kpa odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia 10 czerwca 2002 r. nakazującej rozbiórkę.
W uzasadnieniu powyższej decyzji organ stwierdził, że inwestorzy U. i P. K. rozpoczęli budowę przedmiotowego budynku gospodarczego przed terminem w którym decyzja o pozwoleniu na budowę stała się ostateczna. Ustalenia faktyczne w tym zakresie oparto na oświadczeniu sąsiadki inwestorów M. W. oraz przeprowadzonej w dniu 15 kwietnia 2001 r. kontroli przez pracownika Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego, który sporządził na tę okoliczność jedynie notatkę służbową wobec odmowy wpuszczenia go na teren budowy. Natomiast decyzja o pozwoleniu na budowę powyższego budynku została wydana przez Starostę K. w dniu 4 kwietnia 2002 r. i stała się ostateczna po upływie 14 dniowego terminu do złożenia przez strony odwołania. Jednak, biorąc pod uwagę stwierdzoną samowolę, Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. wydał kwestionowaną decyzję z dnia 10 czerwca 2002 r. nakazującą rozbiórkę. Ponadto właściwy organ odniósł się do argumentu wskazanego przez skarżących, że Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia 4 października 2002 r. uchylił decyzję Wojewody Wielkopolskiego z dnia 12 sierpnia 2001 r. stwierdzającą na wniosek M. W. nieważność pozwolenia na budowę, co zdaniem skarżących miało wykluczać możliwość wydania decyzji o jego rozbiórce, gdyż stwierdził, że decyzja ta odnosi się jedynie do kwestii legalności pozwolenia na budowę. Wynika to z tego, że stwierdzona przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego prawidłowość decyzji o pozwoleniu na budowę nie może wpływać na ocenę wykonanych przez inwestorów robót i nie może prowadzić do stwierdzenia nieważności decyzji nakazującej rozbiórkę. Ponadto inwestorzy dysponowali decyzją o pozwoleniu na budowę danego budynku gospodarczego lecz decyzja ta nie mając przymiotu ostateczności nie uprawniała do prowadzenia robót budowlanych czyli powołanie w tym przypadku art. 48 Prawa budowlanego było w pełni zasadne.