Tymczasem analiza zakresu prac budowlanych przeprowadzonych w pierwszym etapie inwestycji w oparciu o projekt budowlany zasadnie doprowadziła organy do ich kwalifikacji jako rozbudowy poprzez dobudowanie do budynku mieszkalnego nowego elementu w postaci tarasu. Przez rozbudowę, która w świetle art. 3 pkt 6 Prawa budowlanego zaliczana jest do budowy wymagającej pozwolenia na budowę, należy rozumieć zmianę charakterystycznych parametrów istniejącego obiektu budowlanego, takich jak kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość. Dobudowanie tarasu do obiektu budowlanego zwiększa powierzchnię zabudowy tego obiektu (tak jak to miało miejsce w tej sprawie), gdyż taras nie jest samodzielnym obiektem. "Taras" oznacza bowiem część budynku, zaś jego dobudowa do budynku mieszkalnego przesądza o kwalifikacji robót budowlanych jako rozbudowy. Zgodnie z § 3 pkt 24 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, do kubatury budynku wlicza się kubaturę tarasów. "Zagospodarowanie" tarasu nastąpiło dopiero na dalszym etapie inwestycji, co w żadnym wypadku nie powinno skutkować przyjęciem, że prace budowlane oceniane w całokształcie nie wymagały pozwolenia na budowę.
W orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się w związku z brakiem legalnej definicji pojęć oranżerii i ogrodu zimowego, że oranżeria to ogrzewany budynek z dużymi oknami lub o oszklonym dachu i ścianach, w którym przechowuje się albo hoduje rośliny ozdobne. Ogród zimowy oznacza natomiast rodzaj oranżerii, oszklone pomieszczenie, w którym hoduje się rośliny. Jednocześnie przyjmuje się, że ogrody zimowe mogą być - przy zastosowaniu nowych technologii - sytuowane bezpośrednio na gruncie, ale mogą też stanowić zabudowę wszelkiego rodzaju tarasów. Istotne jest zwrócenie uwagi na różną kwalifikację robót budowlanych polegających na zabudowie tarasu w zależności od rzeczywistej funkcji powstałego obiektu oraz jego cech konstrukcyjnych. W szczególności w okolicznościach konkretnych spraw ogrody zimowe powstałe wskutek przebudowy tarasu traktowane są jako części budynku stanowiące całość techniczno - użytkową i zwiększające kubaturę obiektu. W każdej sprawie należy dokonać indywidualnej oceny, czy dany obiekt jest oranżerią, czy posiada innych charakter. Decyduje o tym funkcja, jaką dane pomieszczenie pełni, jego konstrukcja (rodzaj materiału z jakiego zostały wykonane ściany, dach) (por. wyrok NSA z dnia 27 sierpnia 2014 r., sygn. akt II OSK 450/13, wyrok NSA z dnia 19 października 2017 r., sygn. akt II OSK 270/16, dostępne: orzeczenia.nsa.gov.pl).
W tej sprawie zanim doszło do zabudowy tarasu, wybudowano sam taras. To właśnie ten pierwszy etap prac budowlanych objęty był prowadzonym przez organy nadzoru budowlanego postępowaniem i zakwalifikowany został jako roboty budowlane, na których przeprowadzenie inwestor powinien uzyskać pozwolenie na budowę. Niezależnie od dostrzegalnych w orzecznictwie sądów administracyjnych różnic definicyjnych pojęcia ogrodu zimowego, kwestia prawidłowego zdefiniowania zabudowy tarasu jest w tej sprawie kwestią wtórną, w sytuacji, gdy już rozbudowa budynku o sam taras wymaga uzyskania pozwolenia na budowę. Z analizy projektu budowlanego wynika, że część zabudowana tarasu powiększyła kubaturę budynku mieszkalnego, co świadczy, że zakres prac budowlanych doprowadził do rozbudowy obiektu budowlanego. Ogród zimowy powinien być związany przez swoją funkcję z domem mieszkalnym, a nie służyć powiększeniu powierzchni użytkowej budynku. Wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej, nie można uznać, aby konstrukcja na którą składa się zadaszenie oraz ściany z tynku cementowo - wapiennego stanowiła ogród zimowy. Zatem zadaszenie istniejącego tarasu będącego częścią budynku, stanowi jego rozbudowę i roboty te nie są zwolnione z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę ( por. wyrok NSA z dnia 27 czerwca 2017 r., sygn. akt II OSK 1867/16, dostępny: orzeczenia.nsa.gov.pl).
Wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej przedmiotowego tarasu nie można również potraktować jako utwardzenia terenu, o czym świadczy sposób jego wykonania ( fundament, zbrojenie, wylewka betonowa), jest to rozbudowa istniejącego budynku poprzez dobudowanie fundamentów i wzniesienie na nich nowego obiektu.
W toku postępowania legalizacyjnego, skarżący przedłożyli dokumenty wymagane prawem zgodnie z postanowieniem z dnia [.]. stycznia 2015 r. określającym zakres dokumentacji koniecznej dla kontynuowania postępowania legalizacyjnego w sprawie. Wobec tego organ zasadnie przystąpił do dalszych czynności postępowania, nakładając opłatę legalizacyjną, której wysokość odpowiada prawu. Wymaga podkreślenia, że uiszczenie tej opłaty jest uprawnieniem, nie obowiązkiem inwestora, do jego decyzji pozostawiono bowiem to, czy zamierza podjąć działania celem legalizacji samowoli budowlanej, czy też ponieść konsekwencje ustawowe zrealizowania robót budowlanych bez pozwolenia na budowę.
Z uwagi na powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.