Sprawa ze skargi na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w przedmiocie świadczenia pieniężnego z tytułu deportacji
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maciej Dybowski (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędzia NSA Marzenna Linska-Wawrzon Protokolant asystent sędziego Anna Dziosa-Płudowska po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2013 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 3 lutego 2012 r., sygn. akt II SA/Łd 932/11 w sprawie ze skargi L. B. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] 2011 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pieniężnego z tytułu deportacji oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie strona 1/15

Wyrokiem z dnia 3 lutego 2012 r., sygn. akt II SA/Łd 932/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w sprawie ze skargi L. B. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] 2011 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pieniężnego z tytułu deportacji uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ja decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] 2011 r. nr [...].

Wyrok ów zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych (dalej organ bądź Kierownik Urzędu), decyzją z [...] 2011 r. nr [...] (dalej decyzja z [...] 2011 r.) odmówił L. B. (dalej skarżący) przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego określonego w ustawie z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. nr 87, poz. 395 ze zm., dalej uśp bądź ustawa o świadczeniu pieniężnym).

W uzasadnieniu organ administracji podniósł, że postępowanie w sprawie przyznania skarżącemu uprawnienia do świadczenia pieniężnego określonego w ustawie o świadczeniu pieniężnym zostało zakończone decyzją z [...] 2010 r. o odmowie przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego, utrzymaną w mocy decyzją z dnia [...] 2010 r. Wskutek skargi, decyzje organu zostały poddane kontroli Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, który wyrokiem z dnia 23 listopada 2010 r., II SA/Łd 890/10 (dalej wyrok II SA/Łd 890/10) je uchylił. W uzasadnieniu wyroku II SA/Łd 890/10 Sąd zarzucił organowi zaniechanie wystarczającego wyjaśnienia, czy obowiązek pracy przymusowej strony przybrał szczególnie dotkliwą formę, o której mowa w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2009 r., K 49/07 (Dz. U. nr 220, poz. 1734, dalej wyrok K 49/07); wskazał na naruszenie art. 107 § 1 i 3 kpa w postaci braku uzasadnienia faktycznego decyzji, a w szczególności brak wskazania "faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej...".

Organ, po ponownym rozpatrzeniu sprawy ustalił, że skarżący w czasie okupacji niemieckiej zamieszkiwał w [...]przy ul. [...]. W okresie od 20 kwietnia 1942 r. do 3 marca 1944 r. pracował w gospodarstwie należącym do bauera F. "R." [winno być "R."; k. 4, 61v, 73 akt administracyjnych), znajdującym się we wsi [...] koło [...], a później - do wyzwolenia - w Fabryce [...]. Oboje świadkowie, znajomi i sąsiedzi skarżącego pracowali w czasie okupacji w [...]. Z oświadczenia złożonego na potrzeby Fundacji "Polsko-Niemieckie Pojednanie" w 2003 r. wynika, że skarżący przez cały okres okupacji miał stały kontakt z H. K., pracującą w tym czasie w [...]. Z tego względu organ administracji nie dał wiary jego oświadczeniu o całkowitym braku możliwości kontaktu z rodziną i znajomymi w czasie pracy w [...]. Wieś [...] leżąca w aglomeracji [...], jest oddalona od stałego miejsca zamieszkania strony w [...] przy ul. [...] o około 6 km, a nie 16 km jak podaje skarżący we wniosku, a fabryka, do której codziennie dojeżdżał z rodzinnego domu od marca 1944 r. na ul. [...], około 11 km, a więc dwa razy dalej. Jeżeli nawet praca w gospodarstwie rolnym była dla skarżącego subiektywnie cięższa od pracy w fabryce, to nie można uznać, że była wykonywana w warunkach deportacji, o której mowa w art. 2 pkt 2 uśp, gdyż wykonywana była w odległości około 6 km od stałego miejsca zamieszkania, wśród otoczenia znanego stronie pod względem kulturowym i geograficznym, z możliwością stałego kontaktu ze znajomymi.

Strona 1/15