Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Maria Czapska-Górnikiewicz Sędziowie Małgorzata Stahl (spr.) Anna Łuczaj Protokolant Joanna Gołębiewska po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 4 lipca 2005 r. sygn. akt II SA/Lu 751/04 w sprawie ze skargi M. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie z dnia [...] sierpnia 2004 r. NR [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie wymagań ochrony środowiska 1. oddala skargę kasacyjną 2. przyznaje od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie na rzecz adw. E. S. 3345 (trzy tysiące trzysta czterdzieści pięć) złotych oraz 22% podatku od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 4 lipca 2005 r. (II SA/Lu 751/04 )oddalił skargę M. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie z dnia [...] sierpnia 2004 r. Nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie wymagań ochrony środowiska.
W uzasadnieniu wyroku Sąd wyjaśnił, że zaskarżoną decyzją utrzymano w mocy decyzję Burmistrza K. z dnia 21 kwietnia 2004 r., nakładającą na M. M. karę pieniężną w wysokości 19.159 zł za usunięcie , bez wymaganego zezwolenia, dębu rosnącego na działce nr 165/1,położonej w miejscowości G. Kolegium wskazało na przepis art. 47e ust.l i 2 oraz art. 47k ustawy z dnia 16 października 1991 r. o ochronie przyrody, uznając że wymierzenie kary pieniężnej za usunięcie drzewa bez wymaganego zezwolenia jest obligatoryjne. Kolegium uznało za niemające znaczenia prawnego argumenty odwołania powołujące się na omyłkowe wycięcie drzewa i na sytuację finansową zobowiązanego.
W skardze do Sądu M.M. zarzucił naruszenie art. 47e,47 1 i 47 k ustawy o ochronie przyrody, polegające na przyjęciu ich za podstawę orzekania przez organ I i II instancji w sytuacji gdy przepisy te nie miały zastosowania. Działka skarżącego pokryta jest drzewami i krzewami , co odpowiada definicji lasu w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach. Przepis art. 47ł pkt 1 ustawy o ochronie przyrody wyłącza możliwość wymierzania kar w sytuacji gdy doszło do wycięcia drzewa rosnącego w lesie. Skarżący podniósł także , że jego działka znajduje się na terenie Kazimierskiego Parku Krajobrazowego i ma w związku z tym zastosowanie art. 47ł pkt 2 ustawy o ochronie przyrody, również wykluczający wymierzenie kary pieniężnej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, ze w jego ocenie zaistniały określone ustawą z dnia 16 października 1991 r. o ochronie przyrody przesłanki do nałożenia kary pieniężnej. Zdaniem Sądu, nie można powoływać się na fakt omyłkowego wycięcia drzewa w sytuacji gdy decyzja zezwalająca na wycięcie drzew określała , że zgoda na wycinkę dotyczy dębu o pierśnicy 35 cm. a skarżącego pouczono, że usunięcie drzew należy zlecić jednostce posiadającej odpowiednie uprawnienia. Za niezasadne uznano zarzuty nie uwzględnienia art. 47ł pkt 1i2 pow. ustawy. Z wypisu z ewidencji gruntów nie wynika, że działka nr 165/1 (lub jej część) stanowi las w rozumieniu ustawy o lasach. Działka nr 165/1 stanowi :pastwisko, sad, grunt rolny zabudowany, grunt zadrzewiony oraz grunt rolny. Wypis z ewidencji gruntów ma charakter dokumentu urzędowego i nie potwierdza wywodów skarżącego. Sąd nie podzielił, biorąc pod uwagę definicję lasu zawartą w art.3 ustawy o lasach i nakazy płatnicze, argumentu o zasadności traktowania działki nr 165/1 jako działki leśnej .Za niezasadny uznał Sąd także argument o niemożności stosowania kar pieniężnych w przypadku wycięcia bez zezwolenia drzewa , rosnącego na terenie parku krajobrazowego.
Pełnomocnik M. M. zaskarżył powyższy wyrok w całości i wniósł o jego uchylenie. W skardze kasacyjnej zarzucił naruszenie prawa materialnego ,polegające na błędnej wykładni art. 88 ustawy o ochronie przyrody z dnia 16 kwietnia 2004 r. (Dz. U. z 2004 r., Nr 92,poz.880 ze zm.)w zw. z art. 28 k.p.a. poprzez nieprawidłowe i sprzeczne z przepisami uznanie, że odpowiedzialności deliktowej podlega właściciel nieruchomości, na której doszło do wycięcia drzewa nie objętego zezwoleniem na wycięcie, podczas gdy nie ma wątpliwości, że wycięcia dokonał teść skarżącego pod nieobecność M. M., bez jego zlecenia i po jednorazowej lekturze zezwolenia na wycięcie drzew z uwagi na ich zły stan i stwarzane zagrożenie.