Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łuczaj Sędziowie NSA Jerzy Bujko /spr./ Jerzy Krupiński Protokolant Marcin Sikorski po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 marca 2006 r. sygn. akt VI SA/Wa 195/06 w sprawie ze skargi K. K. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską oddala skargę kasacyjną
Decyzją z dnia [...] nr [...] Komendant Wojewódzki Policji w P. cofnął K. K. pozwolenie na posiadanie broni myśliwskiej. K. K. odwołał się od tej decyzji, lecz Komendant Główny Policji, decyzją z dnia [...], utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Podstawą cofnięcia pozwolenia na broń był przepis art. 18 ust. 1 pkt 2 i art. 20 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 z późn. zm.). Zgodnie z tymi przepisami właściwy organ cofa pozwolenie na broń osobie, której takie pozwolenie wydano, jeżeli należy ona do osób, które wymieniają przepisy art. 15 ust. 1 pkt 2-6 ustawy. Zgodnie zaś z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji pozwolenia na broń nie wydaje się osobom, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw. K. K. prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w B. z dnia [...] (sygn. akt [...]) został skazany na podstawie art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 191 § 1 k.k. i w zw. z art. 11 § 2 k.k. za to, że wspólnie z inną osobą wciągnęli siłą do samochodu mężczyznę podejrzanego o kradzież i wbrew jego woli wozili go ulicami miasta, grożąc jednocześnie pobiciem i spaleniem mieszkania. Fakt ten organ uznały za wystarczającą przesłankę do cofnięcia wydanego pozwolenia na broń, gdyż sposób działania sprawców wskazuje, że należą oni do grupy osób, które wymienia art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji.
W dniu 21 kwietnia 2004 r. K. K. wniósł na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zaskarżając ją w całości i wnosząc o jej uchylenie oraz poprzedzającej ją decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w P. Zarzuty podniesione w skardze były identyczne jak w odwołaniu od decyzji I instancji. Skarżący podkreślił, iż mimo prawomocnego skazania go za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji nie może być automatycznie uznany za osobę, która nie daje gwarancji właściwego posługiwania się bronią i wykorzystywania jej zgodnie z celem wydania. Istotne dla tych ustaleń ma zdaniem skarżącego zweryfikowanie wersji wydarzeń, które legły u podstaw skazania K. K. Analiza akt karnych ma fundamentalne znaczenie przy ocenie, czy zachowaniem swoim skarżący wyczerpuje dyspozycję art. 15 ustawy o broni palnej, zwłaszcza że przestępstwo, za które został skazany nie mieści się w katalogu przestępstw z art. 15 ust. 1 pkt 6, który zdaniem skarżącego jest wyczerpujący.
W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji, powołując argumenty przytoczone w zaskarżonej decyzji, wnosił o oddalenie skargi.
Wyrokiem z dnia 30 marca 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie skargę oddalił po uznaniu, że zarówno zaskarżona, jak i poprzedzająca ją decyzja nie naruszają prawa. Zostały one wydane po wyczerpującym zbadaniu wszystkich okoliczności faktycznych sprawy i przeprowadzeniu dowodów służących jej wyjaśnieniu oraz w postępowaniu przeprowadzonym zgodnie z obowiązującymi przepisami proceduralnymi. Organy miały obowiązek cofnięcia pozwolenia na broń osobie, co do której ustalono, że należy do katalogu osób wymienionych przepisem art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. Wbrew stanowisku zajętemu w skardze przepis ten nie wymienia wyczerpująco przestępstw, których popełnienie wskazuje, iż sprawca należy do grupy osób, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Rodzaj popełnionego przez K. K. przestępstwa i sposób jego działania wskazują, że również w stosunku do niego zachodzi obawa, o jakiej mówi art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. W tej sytuacji nie mogą też mieć istotnego znaczenia dla wyniku sprawy złożone przez skarżącego dowody świadczące o jego dobrej opinii w miejscu zamieszkania i w środowisku łowieckim.