Na uwzględnienie nie zasługuje również podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury i muzeach (Dz. U. nr 10, poz. 48 ze zm.), który obowiązywał w dacie wydania kwestionowanej decyzji.
11
Wskazać należy, że rażące naruszenie prawa, o którym mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. polega na oczywistej, rzucającej się w oczy sprzeczności pomiędzy treścią rozstrzygnięcia a przepisem prawa stanowiącym jego podstawę prawną. Skutki zaś, które wywołuje decyzja uznana za rażąco naruszającą prawo, powinny być niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia praworządności. O tym, czy miało miejsce rażące naruszenie prawa, decyduje przede wszystkim oczywistość tego naruszenia.
Naruszenie prawa jest zatem kwalifikowane jako "rażące", gdy samo w sobie ma taki charakter, jest tak głęboko niezgodne ze stosowaniem prawa obowiązującego, że stanowi zaprzeczenie samej istoty unormowania zawartego w określonych przepisach prawnych (wyrok NSA z dnia 8 kwietnia 2008 r., sygn. akt II OSK 368/07, opubl. w Systemie Informacji Prawnej LEX pod nr 468745).
W niniejszej sprawie opisana powyżej sytuacja nie występuje, zaś Sąd pierwszej instancji prawidłowo wywiódł, iż brak jest w decyzjach organów administracji kwalifikowanych wad, o których mowa w art. 156 § k.p.a. Nie doszło zatem do naruszenia prawa przez organ administracji.
Nie wzbudziły zastrzeżeń Sądu określone w decyzji Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Łodzi z dnia 29 grudnia 1992 r. granice Parku im. Stanisława Staszica. Jak słusznie zauważył Sąd, organ ochrony zabytków wszczynając z urzędu postępowanie o wpis parku do rejestru zabytków obowiązany był do załatwienia sprawy w oparciu o aktualny w dacie wydania rozstrzygnięcia stan faktyczny i prawny sprawy. Ze zgromadzonych w sprawie map i wypisów z ewidencji gruntów wynika, że w dacie wydania kwestionowanej w postępowaniu nadzorczym decyzji Park im. Staszica położony był na działce ewidencyjnej nr 228 znajdującej się w obrębie ewidencyjnym nr S-2, stanowiącej własność Skarbu Państwa, w użytkowaniu Łódzkiego Przedsiębiorstwa Ogrodniczego i zajmował pow. 4,15 ha (archiwalny wypis z rejestru gruntów sporządzony przez starszego geodetę inż. L. Rogulskiego, według stanu na dzień 12 grudnia 1992 r. i odbitka z mapy ewidencyjnej stanowiące dokumentację sprawy o wpis do rejestru zabytków, przesłane przez Łódzkiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków wraz z pismem z dnia 29 sierpnia 2006 r, nr WUOZ-640/286/06). Z pisma Łódzkiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia 6 lipca 2005 r, nr WUOZ-640/263/2005 r. wynika, że opis granic ochrony konserwatorskiej został dokonany na podstawie materiałów dostarczonych przez Wydział Ochrony Środowiska Urzędu Miasta Łodzi. Na istnienie w dokumentacji sprawy o wpis Parku do rejestru zabytków wyrysu z mapy ewidencyjnej z zaznaczonymi granicami ochrony konserwatorskiej powołano się również w Ewidencji Parku z 1993 r. (str. 19).
12
Wbrew temu co twierdził skarżący, nie można było zarzucić organowi ochrony zabytków, że poczynił wadliwe ustalenia, co do obszaru mającego być objętym ochroną konserwatorską, skoro działka nr 228 w dacie wydania kwestionowanej decyzji z 1992 r. figurowała w ewidencji gruntów jako Park im. Staszica. Wojewódzki Konserwator Ochrony Zabytków nie mógł wpisać do rejestru zabytków Parku według pierwotnego jego położenia w sytuacji, gdy granice Parku po zakończeniu II wojny światowej uległy zmianie (Sprawozdanie Wydziału Plantacyj Miejskich za m-c kwiecień program prac na m-c maj 1946 r.), Należało w związku z powyższym uznać, że granice spornego obiektu ustalone zostały prawidłowo i posiada on walor zabytku.
Skoro zatem skład orzekający jest zgodny z obowiązującymi przepisami, zaś pozostałe zarzuty skargi kasacyjnej są bezzasadne, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną na podstawie art 184 p.p.s.a.
13