Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Andrzej Gliniecki Sędzia NSA Arkadiusz Despot - Mładanowicz Protokolant asystent sędziego Dorota Chromicka po rozpoznaniu w dniu 28 października 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Ministra Infrastruktury od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 marca 2010 r. sygn. akt IV SA/Wa 87/10 w sprawie ze skargi A. W., B. W. i J. W. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] października 2009 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia lokalizacji linii kolejowej 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości od A. W., B. W. i J. W. na rzecz Ministra Infrastruktury.
Wyrokiem z 26 marca 2010 r., IV SA/Wa 87/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Ministra Infrastruktury z [...] października 2009 r., nr [...] oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Wojewody Mazowieckiego z [...] marca 2009 roku znak [...], w części, w jakiej orzeczono nimi w przedmiocie lokalizacji linii kolejowej dla inwestycji polegającej na budowie dwupoziomowego skrzyżowania drogi z torami kolejowymi w ciągu drogi gminnej ul. [...] na terenie miasta Ciechanów, na odcinku od ul. [...] do linii rozgraniczającej nieruchomość oznaczoną na mapie stanowiącej załącznik do decyzji organu pierwszej instancji jako "teren PKP objęty inwestycją" od strony wschodniej, a także orzekł, że "zaskarżona decyzja w części wskazanej w pkt 1 nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku".
W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd wskazał, że błędne jest stanowisko Ministra Infrastruktury, jakoby kwestia racjonalności i celowości lokalizacji inwestycji o określonych cechach technicznych w konkretnym miejscu (kwestia umiejscowienia wiaduktu i przebiegu dróg dojazdowych) miała, co do zasady, pozostawać poza zakresem badania przez organ administracji. Trafnie organ ten zauważa, iż przedmiotem oceny jest jedynie zgodność inwestycji z prawem, jednak mylnie uznaje, jakoby za zgodną z prawem można było uznać ingerencję w prawo własności, gdy nie jest ona przekonywująco uzasadniona interesem publicznym, wobec niewykluczenia istnienia rozwiązań alternatywnych, zapewniających możliwość realizacji tego samego celu publicznego przy ograniczeniu stopnia ingerencji w prawa własności osób trzecich. Samo sporządzenie określonego projektu rozwiązań technicznych z zachowaniem stosownych wymagań (jak szerokości pasów ruchu, kąty łuków itp.) i jego przedłożenie przez agendę publiczną, jaką jest PKP PKL SA, której zarząd działał z upoważnienia Ministra Infrastruktury (w jego miejsce, w toku postępowania, wstąpiła we własnym imieniu PKP PLK S.A., w myśl art. 3 ust. 2 noweli ustawy o transporcie kolejowym) nie uprawnia do mechanicznego uznania, że wynikający z przyjętych rozwiązań zakres i sposób ingerencji w prawa właścicieli jest uzasadniony interesem publicznym. Ustawa z 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz.U. z 2007 r. Nr 16, poz. 94, ze zm., dalej zwana: "utk"), stanowiąca podstawę orzekania w sprawie, zawiera ogólne i powszechne rozwiązania dotyczące zasad realizacji linii kolejowych o znaczeniu państwowym (w tym infrastruktury towarzyszącej - jak przedmiotowy wiadukt kolejowy z drogami dojazdowymi). Realizacja linii kolejowych o znaczeniu państwowym, jako działanie w zakresie celu publicznego, w myśl art. 6 pkt 1 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.), generalnie uzasadnia ingerencję w prawa własności osób trzecich, przy czym ze względu na zakres przedmiotowy regulacji ustawy o transporcie kolejowym i specyfikę przedmiotu (konieczność realizacji linii kolejowych i infrastruktury towarzyszącej), przypadki takich ingerencji muszą być z natury powszechne i liczne. Ustawa o transporcie kolejowym stanowi szczególne zasady, w myśl których wydanie decyzji o lokalizacji linii kolejowej o znaczeniu państwowym rodzi jednoczenie skutki prawne w postaci wywłaszczenia (art. 9s ust. 3).