Istotą sporu w niniejszej sprawie jest to, czy organy wydając decyzję w sprawie przeznaczenia do wykonania świadczeń rzeczowych na rzecz obrony wykonywanych razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny wskazały właściwą podstawę prawną. Zdaniem autora skargi kasacyjnej wskazane w decyzji podstawy prawne w postaci art. 208 i art. 210 ustawy o powszechnym obowiązku obrony RP dotyczą świadczeń rzeczowych wykonywanych w czasie pokoju, a zatem stoją w wyraźnej sprzeczności z twierdzeniem organów i Sądu pierwszej instancji, że kontrolowana decyzja nakłada obowiązek wykonania świadczenia rzeczowego tylko w razie ogłoszenia mobilizacji lub w czasie wojny. W ocenie skarżącej Spółki podstawę prawną przedmiotowej decyzji winny stanowić przepisy art. 216, 217 i 219 powyższej ustawy. Dlatego Spółka stanęła na stanowisku, że w sprawie zostały naruszone przepisy art. 208 i 210 ustawy o powszechnym obowiązku obrony RP.
Stanowiska skarżącej Spółki nie można podzielić.
Zarówno decyzja organu I instancji jak i decyzja organu odwoławczego zostały wydane na podstawie art. 208 ust. 1 i art. 210 ust. 1 i 4 przedmiotowej ustawy. Pierwszy z przepisów stanowi, że "na urzędy i instytucje państwowe oraz przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne, a także osoby fizyczne może być nałożony obowiązek świadczeń rzeczowych, polegających na oddaniu do używania posiadanych nieruchomości i rzeczy ruchomych na cele przygotowania obrony Państwa". Natomiast zgodnie z treścią art. 210 ust. 1 tej ustawy "wójt lub burmistrz (prezydent miasta) wydaje decyzję administracyjną o przeznaczeniu nieruchomości lub rzeczy ruchomej na cele świadczeń rzeczowych, w tym planowanych do wykonania w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny, na wniosek organów i kierowników jednostek organizacyjnych, o których mowa w art. 202 ust. 1". Ustęp 4 tego przepisu dotyczy zaś możliwości zobowiązania adresata decyzji do wykonania tych świadczeń bez odrębnego wezwania. Zatem przepis art. 210 ust. 1 ustawy o powszechnym obowiązku RP pozwala ww. organom wydać decyzję zobowiązującą do świadczeń rzeczowych planowanych do wykonania "w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny". Zaś to, że przepisy te znajdują się w rozdziale 2 zatytułowanym "świadczenia rzeczowe w czasie pokoju" nie oznacza, jak twierdzi autor skargi kasacyjnej, że na podstawie tych przepisów mogą być wydawane tylko decyzje zobowiązujące do świadczeń rzeczowych wykonywanych w czasie pokoju. Treść tych przepisów wskazuje bowiem, że można przeznaczyć rzeczy ruchome na cele świadczeń rzeczowych ze wskazaniem planowania ich wykonania w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny (art. 210 ust. 1 cyt. "(...), w tym planowanych do wykonania w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny (...)" koniec cyt.), jednakże sama decyzja może zostać wydana w czasie pokoju.
Natomiast wskazane przez skarżącą Spółkę przepisy art. 216, 217 i 219 przedmiotowej ustawy, wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej, nie mogły mieć zastosowania w niniejszej sprawie. Bowiem wskazane przez autora skargi kasacyjnej przepisy zawarte w rozdziale 3 zatytułowanym "świadczenia w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny" ewidentnie dotyczą sytuacji, w której w dacie wydania decyzji jest już ogłoszona mobilizacji czy czas wojny. Świadczy o tym treść powyższych przepisów. Wprawdzie art. 216 ustawy co do zasady nie może mieć zastosowania w sprawie, gdyż dotyczy świadczeń osobistych, a nie rzeczowych, jednakże wyraźnie odnosi się sytuacji, w której osoby podlegające obowiązkowi świadczeń osobistych mogą być w każdym czasie w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny powołane do wykonywania różnego rodzaju doraźnych prac na rzecz wskazanych w nim podmiotów. Również przepis art. 219 ust. 1 ustawy obliguje organy do nałożenia obowiązku świadczeń osobistych lub rzeczowych na podstawie doraźnie zgłoszonych wniosków przez uprawnione podmioty. Użycie we ww. przepisach wyrazu "doraźnie" w powiązaniu z treścią art. 217 ust. 1 dotyczącego możliwości zobowiązania wskazanych tam podmiotów do wykonania świadczeń rzeczowych w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny świadczy o tym, że na podstawie tych przepisów mogą być wydawane decyzje już po zaistnieniu zdarzeń w postaci ogłoszenia mobilizacji czy znajdowania się w czasie wojny. Na podstawie tych przepisów wydawane są decyzje realizujące doraźne, a zatem wynikające z potrzeby chwili, wnioski uprawnionych podmiotów.
W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że kontrolowana decyzja została przez organ wydana na skutek wniosku Wojskowego Komendanta Uzupełnień o przeznaczenie rzeczy ruchomych na uzupełnienie etatowych potrzeb, planowanych do wykonania w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny. Zatem w tej sytuacji prawidłowo organy jako podstawę prawną decyzji wskazały przepisy art. 208 ust. 1 i art. 210 ust. 1 i 4 ustawy o powszechnym obowiązku obrony RP. Tym samym argumenty strony skarżącej co do nieprawidłowości wskazanych w decyzji podstaw prawnych nie zasługują na uwzględnienie.
Zaś w związku z tym, że zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a. i art. 107 § 1 K.p.a. został powiązany przez autora skargi kasacyjnej z naruszeniem przepisów art. 208 w zw. z art. 210 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, który to zarzut okazał się pozbawiony podstaw, to w konsekwencji uznać należy za nieusprawiedliwiony także sformułowany w punkcie 2 skargi kasacyjnej zarzut naruszenia ww. przepisów postępowania.
Dlatego, na podstawie art. 184 P.p.s.a., wniesioną skargę kasacyjną jako niezasadną należało oddalić.